Massage in braille en Thuis!

ls. fotoos!

Beste Lezers, waar eindigde we?
Van Mui Ne naar Saigon. Je kunt je er laten masseren. Dat is op zich niet zo bijzonder: masseren is de Nationale Sport in ZO-Azie. Wel bijzonder is dat deze massage plaatsvindt in een blindeninstituut door masserende Viet Namese blinden. Het blijkt om de hoek te zijn van ons Saigonese gezins-guesthousje-met-blingbling-tegels. Zagen we op eerdere en op deze reis massage-huizen in allerlei soorten (olie, avocadosmeersel, hard, harder), varierende prijzen ($3 en meer voor een uur), passend in de Thaise Ervaring (everything included) of één met Relaxed Laos (we love laos).

Dit Saigonese blindeninstituut is iets nieuws.

Sluit je ogen: zie een oud -ooit wit- schoolgebouw voor je, van boven af gezien is t een U-vorm, een verweerde muur die het heftige straatgeluid wat tegenhoudt, een binnenplaats die wordt overschaduwt met oude bomen met houten bankjes om de stammen waar blinde jongens en meisjes kletsen met elkaar, een open ballustrade met trappen aan de buitenkant zichtbaar, en een bord met een pijl ‘massage’.

Wij volgen het bord.

Binnen heerst niet de Rust van Oud-Schoolgebouw en langzaam lopende blinden, maar rennen (en da’s nauwelijks overdreven) blinde vrouwen gekleed in verpleegsterspakje (en nee, ook da’s geen ‘dirty mind is joy forever’ hersenspinsel). Ik grijns wat in de rondte; doe af en toe een stap naar Links of naar Rechts al naar gelang waar in de gang de blinde aan komt spurten.
Ik ben benieuwd.
Ik ken niemand die blind is. Ik ben nog nooit in een groep geweest waarvan ik één van de weinige zienden ben. De blinde vrouw die op t punt staat mij te gaan masseren, spreekt geen Engels. Ik overhandig haar –bij wijze van begroeting- een kaartje dat we bij betaling kregen. Er staan braillepuntjes op. De masseuse voelt en snapt direct dat wij hier komen voor de één-uur-durende-algehele-lichaamsmassage. Ze klopt op t bed. In het Engels, niet dat ze dat verstaat maar ik voel de noodzaak iets te zeggen, geluid te maken, zeg ik dat ik me uitkleed en op t bed ga liggen. Ik bedenk intussen hoe ik dr duidelijk ga maken dat mn middelvinger is gekneusd in een glibberige grot in Laos, en dat ze beslist die vinger niet mag masseren. Uhm..hoe?
Nouke heeft mn vinger in verband ingepleisterd. Ik neem masseuse’s dr hand en leg die op mn ingepakte vinger, maak t ‘au’ geluid en duw tegelijkertijd dr hand van me af. Ik herhaal dit een paar keer. Ze knikt dat t duidelijk is, denk ik.
Ik merk dat ze vervolgens wat rondzoekt met dr handen. Pas later –wanneer ik me weer aankleed- zie ik wat zij niet zag (lees: voelde): ik heb mn kleding op t massageflesje gelegd. Oeps.. gelukkig heeft ze een reserveflesje in dr verpleegsterspakje. De tigerbalsem vult al snel de hele ruimte. Ik ben benieuwd naar hoe ze weet waar mijn lichaam begint en eindigt, en hoe alles zich tot elkaar verhoudt. Toch belangrijk bij masseren. Dat ze niet in ene spiergroep A grijpt terwijl spiergroep B bedoelde, etc etc ;) Ze mikt meteen goed, raakt met twee vingers mn ruggegraat in t midden aan en laat die –als orientatiepunt, gok ik- vrijwel niet meer los gedurende een uur. Buiten klinkt het gedempte verkeer; de massage is van het heerlijk-langzaam-traag-knedende-zonder-onverwacht-tenen-getrek-en-nekgekraak-soort, zodat ik bijna in slaap val. Met gebaren en wat duwtjes in mn zij of tegen mn bovenbeen weet de semi-verpleegster me in de juiste houding te krijgen zonder dat we spreken. Zeer ontspannen allemaal. En dat allemaal voor de unbeatable price van 30.000Dong, volgens www.gwk.nl/converter €1,33 !

Sjonge jonge toch.
Wat een verwennerij.

Geheel ontspannen wandelen wij daarna t drukke drukke drukke drukke Saigon weer in. In Saigon doen we eigenlijk weinig meer dan Zijn (wij lopen van ontbijt naar lunch naar diner etc). De continue input van t reizen is uitputtend. Met name in de miljoenensteden waar het verkeer Onvoorstelbaar druk is en waar het minuten duurt -telkens weer- eer we de straat over kunnen steken, voor, achter, rechts, links razen de moto’s voorbij. Vandaag zagen we weer eens hoe hele gezinnen zich op 1 motootje verplaatsen. Gezien het feminisme niet is doorgedrongen in Viet Nam rijdt pa, achterop zit ma, en tussen hen in de kindjes, meestal twee. Allen –op pa na- met losse handen bij een snelheid van het kamikaze-niveau. Bij regen heeft pa een enorme regencape om die ook de rest van gezin bedekt; onder de cape zien we al naar gelang de grootte van gezin, 3, 4 paar benen onder de regencape uitsteken. :)

Naast al die brommers en moto’s zijn er ontelbare verkopers van alle leeftijden. Deze Verkopers zijn in te delen in een 6-tal categorieen:
1) Verkopers met een zaakje in de woonkamer
2) Verkopers met vaste vergunning voor vaste straatplek
3) Rijdende Verkopers
a) Met (bak)fietsen
b) Met karretjes
4) Lopende Verkopers
a) Duwen een kar
b) Met bord om de nek
c) Met winkelmandje
d) Met rijdend rond HEMA-rek
e) Met als een weegschaal een stok over hun schouder en aan uiteinden twee bakjes
5) Illegale Verkopers
6) Het Meisje met de Weegschaal

Ad 1) dit zijn de gelukkigsten. Zij hoeven ’s ochtends niet de deur uit om te gaan werken (hoe ideaal!). Alles wat te verkopen is, verkopen zij: meestal verhuren ze een deel van hun hoge smalle huis en in de woonkamer bij het bankstel en tv hebben ze een kapsalon, een internetcafe, een oor-schoonmaakservice, een pho(soep)tent, een visa-service, een juwelier cq dollarwisselgebeuren, een boekenzaak* of een combi van dit alles.

*In Viet Nam hebben we diverse boekenzaken gezien, grotendeels met Engelse boeken. Opvallend detail: deze boeken zijn gekopieerd. Allemaal. Da’s niet illegaal in Viet Nam. Alles wat bij de Bruna ligt nu, ligt voor een dollartje of twee ook in de Vietnamese ‘kopie’-boekenwinkels te koop!

Ad 2) zij moeten ook gelukkig zijn: ze hebben namelijk itt categorie 3 en volgenden een vergunning om op straat te verkopen op een Vaste Plek. Zo’n vaste-plek-vergunning bemachtigen, dat kan jaren jaren duren in Viet Nam. Tot die tijd dien je in beweging te blijven met je koopwaar. Ook deze Verkopers proberen werkelijk alles te verkopen: van half varken, heerlijke soja-melk in een plastic zakje met veel suiker en een rietje, stuk hond met vacht, exotisch fruit, boek-kopieen, snackjes en veel veel loterij-briefjes die Iedereen schijnt te willen kopen.

Ad 3) Zij hebben geen vaste plek vergunning: ze zijn genoodzaakt te blijven lopen, de hele dag. Ze hebben hun koopwaar(tjes) uitgestalt op en aan hun (bak)fiets en karretjes en duwen die voort. Veelal boeren uit de omringende dorpen, ’s ochtends vroeg lopen ze vaak kilometers richting Saigon voor wat extra inkomen. Op deze fietsen wordt Alles verkocht. We zien naast het gebruikelijk fruit (zo overvol, geen fiets meer te zien), porseleinen beeldjes (idem dito), balonnen in vreemde dieren vormen, Goudvissen in plastic zakken!

Ad 4) De lopende Verkopers hebben en geen vaste plek en geen vervoersmiddel om hun spul op uit te stallen. Sommigen hebben niet meer dan een houten bord om hun nek hangen met nagelknippertjes, wattenstaafjes, drieenhalve zonnebril, een jaren 80 walkman. Anderen verkopen pakjes kauwgom en rolletjes snoep. Sommigen duwen een HEMA-broeken-rek door de drukke stad, met broeken die in de categorie collectors item horen. Weer anderen lijken net uit de LidL te zijn gestapt met een volgeladen winkelmandje met eveneens nagelknippers, kammetjes etc. Gedurende drie maanden zien we niemand iets van deze badkamer-accessoires kopen. Opvallende in deze categorie zijn de typische Vietnamese vrouwen met een stok over hun schouder, aan beide uiteinden hangt als een weegschaal twee bakken; vrijwel altijd met eten (in voorste bak rijst, in achterste bak gloeiend steenkool voor ter plekke even wokken), maar ook bakken beladen met bh’s en ondergoed zien we voorbij komen.

Ad 5) Geen vergunning, geen vervoersmiddel, geen vaste plek. Illegaal aan de Verkoop. Ze zitten bij busstations, veelal vrouwen. Zijn zogenaamd op de bus wachtende. Soms met niet meer dan een grote zakdoek voor zich op de grond met wat bananen uitgestalt. Een teken, een schel gefluit als waarschuwing naar elkaar..en alle spulletjes zijn snel ingepakt en ze staan weer ‘op de bus te wachten’.

Ad 6) Het Meisje met de Weegschaal. Na zessen, als de zon onder is, loopt ze met een weegschaal (ouderwets mooi lichtblauw emaille, hoogte van zeker een anderhalve meter, lange smalle hals, rode bewegende wijzer) door het drukke Saigon. Ook hier: we hebben geen enkele Vietnamie zich zien wegen gedurende de drie maanden.

Vanuit Saigon vliegen we naar het nauwelijks toeristische tropisch eiland Phu Quoc. Daar moet je wat geschud in de wolken en turbulentie in een oud Russisch toestel met twee grote propellors voor over hebben. De verdeling van dit eiland is als volgt: Oerbos (90%), palmbomen+wit oneindig km’s en km’s strand zonder voetstappen (5%), twee minigehuchten met vissers (2%), 1 rode-aarde slingerweg (1%), visolie (1%) en een ziekenhuisje (1%). Wat een Pracht-Eiland.

Wat doet die 1% ziekenhuisje daar?
Voor de beeldende onder onze Lezers: Zie voor je: een geel-wit geverfd afgebladderd rechthoekig twee-verdieping hoog gebouwtje, omringd door palmbomen en tropische warme zeelucht, evenals bij het blindeninstituut zijn er gangen die weliswaar overdekt zijn maar geen buitenmuur hebben. Binnen is een soort meldpuntje, ventilators blazen het stof op de vloer op, een matte-tegel-vloer zoals je ze in Frankrijk ziet, zachtgeel met een donkerrood patroon. Mooi. Er staat ook een oude VW-bus. We verwachten ieder moment er wat backpackers uit te zien stappen op doorreis naar Ergens, maar de bus doet dienst als ambulance. De enige overeenkomsten met een Nederlands ziekenhuis zijn 1) het rode kruis op de muur, en 2) de verpleegsters (in alle mogelijke (minderjarige) leeftijden) dragen verpleegsterspakjes.

Wat doen wij in een eilandhospitaaltje?
Well, op het Thaise Ko Chang deed een spelende hond een aanval op Nouke’s strandsari, hapte en hapte, werd afgeleid door de stok die ik in zn strotje wilde duwen (i love cats), maar hapte vervolgens in Nouke dr enkel. Schrammen en een bijtje. Meteen in de zee uitgespoeld, maakten we ons toch wat zorgen. Er zit een rechthoekig lidteken op dr enkel. Het internet, www.hondjehaptNouke.vn , geeft medisch advies maar voor de zekerheid bezoeken we een ziekenhuisje. Laten we hopen, Lieve Lezers, dat niemand van jullie ooit ernstig ziek wordt in ZO-Azie. Wat een a-professionaliteit. Los van het gebouw –dat in Nederland zeker op de monumentenlijst op nr 1 voor renovatie zou staan- is het personeel ook niet direct gekwalificeerd te noemen. Niet op het uiterlijk afgaan, mompel ik tegen mezelf. Kennis zit in het hoofd tenslotte. Het voorkomen hoeft niets te zeggen. Na het noteren van Noukes naam waarbij Alle Ogen van het Voltallige Personeel op ons gericht zijn, dienen we in een van de openlucht gangen cq wachtgangkamer plaats te nemen. Daar wachten al wat anderen. Deze Anderen behoren tot 2 categorieen: 1) jonge vrouwen met baby’s en 2) een zeer oud mannetje in pyama. Verder racet er een vader met gezonde peutertje in jaar-nul rolstoel door de openluchtgang en om rokers af te schrikken, hangen er ‘reclame-fotoos’ van iets dat er uitziet als een geperforeerde long in de kleur Zwart. Daarnaast hangen tig posters met een Communistische neiging een AIDS-boodschap over te brengen. Matte rode en gele kleuren. Nouke mag plaatsnemen in de spreekkamer. Zie voor je: de prachtige mat gele/donkerrode tegelvloer die in de afgelopen 2000 jaar nimmer in een sopje is gezet, hoge ‘witte’ muren met tig spijkers van ooit opgehangen landschapsschilderijtjes, een wankele ijzeren archiefkast die openstaat, zonder inhoud, een houten afgebladderd tafeltje met vergeelde resten papier uit de archiefkast, een hoog plafond met op stand max draaiende prachtige Gispengroene ventilator (in gedachte doe ik een bod van $300), een bureautje op kinderhoogte met –let op- 1 stoel voor de arts (v, 25), 1 stoel naast arts (spreekkamerstoel), 1 stoel tegenover arts (verlengde wachtkamerstoel). De P van Privacy bestaat niet in Viet Nam. Da’s toch onvoorstelbaar in Nederland: dat je je klacht aan je huisarts vertelt en dat de client na je al vrijwel naast je op de wachtkamerstoel zit.
Cultuurverschillen.
Hoe anders kan een land zijn.

Dat doet me denken aan een verhuisonderzoek dat ik iov Justitie in Engeland uitvoerde. Doelgroep: Somaliers. De tolk waarmee ik werkte, had al gewaarschuwd dat de doelgroep tig van andere problemen, naast het abrupte verhuizen, heeft en niet zal schuwen deze ter sprake te brengen. Wat ook zo was.
Eén van die problemen was het huisartsprobleem. Dat gaat als volgt: In NL kom je bij je huisarts (v,49). Je hebt een x-tal minuten om je klacht te vertellen. Je zegt ‘ik heb pien in de kont’, huisarts vraagt hoe vaak, waar precies, sinds wanneer, bekijkt de kont, etc. In Somalie gaat dat anders. In Somalie is een bezoek aan de huisarts een familieaangelegenheid die minimaal een dag duurt (incl de reis heen en terug en inkopen onderweg). Eenmaal bij je Somalische huisarts aangekomen begin je je eerste verhaal van circa een ½ uur over het Suikerfeest van vorig jaar. Dat gaat zo: Je vertelt hoeveel eten er was, hoeveel gasten, dat het feest een succes was, dat Allah dat ook vond, etc. Je vertelt ook dat je speciaal voor het Suikerfeest een prachtig met gouddraad geborduurd bankstel gekocht had, dat heerlijk zat. De huisarts (m, 75) plukt wat aan zn grijze lange baard. Je wacht een 10 minuutjes. Je familie-die de gehele spreekkamer bezet-knikt goedkeurend. Je begint het 2de ½ uur van je verhaal: Ook dit jaar had je weer een uitstekend Suikerfeest: veel eten, blije mensen, blije Allah, maar (!) het bankstel zat niet zoals vorig jaar. Je wacht zeker een minuut voordat je verder vertelt. Je herhaalt dat je bankstel zeker niet zat zoals vorig omdat (!) ‘je pien in de kont hebt’. Vervolgens, etc etc.

Kortweg: een bezoek aan een huisarts in Somalie duurt geen 5 minuten maar minimaal een dagdeel ben jij, met je voltallige familie en andere belangstellenden, in de spreekkamer. Voor zowel huisarts, patient als andere aanwezigen dient de context en de exacte plaats van pijn duidelijk te zijn. En! Da’s belangrijk: er dient een recept te worden geschreven. Geen recept betekent in Somalie dat je geen lichamelijk probleem hebt, maar dat ‘de pien in de kont’ tussen je oren bent. Met andere woorden: je bent gek.

Terug naar het Vietnamese eilandhospitaaltje. Terwijl Nouke in de spreekkamer op de wachtkamerstoel zit, zit op de spreekkamerstoel het zeer oude mannetje. Hij doet zn verhaal. Huisarts luistert met de stetoscoop voor max 3 seconde op zn borst en duwt m een ranzig houten stokje in zn mond. Vanaf mijn positie –tegen de deurpost aangeleund- kan ik de bacillen zien zitten op het 18de-hands-stokje. Vervolgens nemen een voor een de zwangere vrouwen met blerende peuter plaats op de spreekkamerstoel. Zij (de peuters) krijgen dezelfde behandeling: 3 seconde stetoscoop en smerig stokje (hetzelfde). Terwijl ik fotoos maak, wat iedereen normaal vindt, geef ik Nouke Het Teken dat ze onder alle omstandigheden, hoe de arts (v,25) ook smeekt, haar mond gesloten moet houden voor het houten stokje. Naast de standaardprocedure van stetoscoop en stokje krijgt ook elke patient, net zoals in Somalie, een recept voorgeschreven. Terwijl ze dat recept schrijft, kijkt ze telkens zo ernstig dat ik bijna de slappe lach krijg. V,25 heeft een witte doktersjas aan, maar verder lijkt ze in niets op de gemiddelde Nederlandse huisarts. Ze is meer dan 9 maanden zwanger, heeft –als steun- een kussen in de rug en is niet in staat zelfstandig uit dr stoel omhoog te komen, bovendien kijkt ze ernstiger dan de gemiddelde arts. Dat kan allemaal nog, fluister ik tegen mezelf, maar ze is zo jong. Ik schat haar op 25 hooguit, te jong voor de jarenlange artsenopleiding. Haar ernstige blik moet dat natuurlijk verbloemen. Ik verdenk haar ervan dat ze in de avonduren net zoals alle eilandvrouwen gewoon vis zit schoon te maken. Godzijdank blijkt ze Aziatisch Engels te spreken, zodat ik geen Hints hoef op te voeren (op mn knieeen als een hond aan Noukes enkels likken). Na Noukes verhaal verklaart ze dat een inenting nu te laat is en ook niet meer nodig. Ik vertel nog een keer hetzelfde verhaal. Benadruk daarbij het woordje BITE (ik meende dr KISS te horen zeggen..’so dog kissed joe') en doe het bijt-gebaar voor. Misschien stelt ze dr conclusie bij, maar nee, geen inenting nodig zegt ze. Wij geloven dat niet.

Op Phu Quoc huren we een bungalow op het strand. We zijn moe van alle indrukken en doen niets anders dan lekker eten (vis+rijst), wandelen over lange lange witte stranden zonder anderen tegen te komen en zwemmen in vakantie-folder-achtige azuurblauwe zee.

De terugreis naar Nederland duurt langer dan 30 uur, onze visolie mogen we niet uitvoeren, ons visum is net- net niet- net wel goed, we missen onze aansluiting in Parijs. Maar alles sal reg kom en op Chiphol staat een welkomstcomitee. We zijn weer Thuis!

Dat Thuis is Nederland. Wat feiten:

ALGEMENE INFO NEDERLAND:
Oppervlakte: 41.526 km² (Vietnam 332.000 km2!)
Aantal inwoners: 16 miljoen
Hoofdstad: Amsterdam
Taal: Nederlands, Fries, diverse dialecten waaronder het Hellimonds
Godsdienst: protestant en katholiek, sterke secularisatie
BNP: $629 miljard
Munteenheid: Euro

Nederland vormt samen met de Nederlandse Antillen en Aruba het Koninkrijk der Nederlanden. De hoofdstad is Amsterdam.
Nederland heeft ruim zestien miljoen inwoners verdeeld over twaalf provincies. Het heeft daar mee één van de grootste bevolkingsdichtheden ter wereld.
De meeste mensen wonen in het verstedelijkte westland genaamd de Randstad.

In het verleden zijn veel mensen uit het buitenland naar Nederland gekomen. Onder hen zijn mensen van de voormalige Nederlandse koloniën: Nederlands-Indië, Suriname en
de Nederlandse Antillen. Naast deze mensen bestaat een deel van de huidige bevolking uit voormalige arbeidsmigranten o.a. uit Marokko en Turkije en vluchtelingen m.n. uit Afrika. Als gevolg hiervan is in de Randstad, voornamelijk in de grote steden, een mengelmoes van culturen ontstaan. Behalve de kerken kun je ook moskeeën aantreffen. Surinaamse eettentjes en shoarmazaken zijn net zo gewoon als de snackbar, zo vertelt www.elmar.nl.

Nederland is een constitutionele monarchie met een parlementair stelsel. De macht van het huidige staatshoofd, koningin Beatrix (Hoera! Hoera! Hoera!), is echter beperkt. De regering van Nederland is een coalitie van sociaal-democraten en liberalen (jajaja...). Aan het hoofd van de regering staat premier Harrie Potter.

De gunstige ligging van Nederland in West-Europa maakt het een uitstekend doorvoerland. De Noordzee begrenst het westen en noorden van Nederland. Duitsland ligt ten oosten van Nederland en België grenst aan het zuiden. Water en de strijd tegen water zijn belangrijke kenmerken van Nederland. Nederlanders beschermen zich al eeuwen lang door de aanleg van dijken en de drooglegging van zeeën en meren. Ongeveer een zesde van Nederland bestaat uit water. Een kwart van Nederland ligt beneden zeepeil. Nederland heeft een zeeklimaat, dat wil zeggen koude zomers en zachte winters. De temperatuur in de zomer is gemiddeld twintig graden. In de winter ligt de gemiddelde temperatuur rond het vriespunt.

Ten slotte de meest belangrijke landeninfo: 's Ochtends eten de meeste Nederlanders BOTERHAMMEN met kaas, vleeswaren of zoet beleg. Tijdens de lunch zien we dit zelfde ritueel. Over het algemeen gaan Nederlanders rond een uur of zes aan tafel voor de warme maaltijd. Als bezoeker ben je rond dit tijdstip niet welkom. Traditioneel was het avondeten een bord aardappels, groenten en vlees. Eetgewoonten van elders zijn overgenomen: Pasta, pizza en rijst. Voorbeelden van typisch Nederlands eten zijn pannenkoeken en poffertjes, boerenkool met rookworst, mosselen, haring met uitjes. Een ander voorbeeld van de Nederlandse keuken is de snackbar.

Sjonge jonge toch!
De Kroket, die hebben we gemist.

Haleluja!


Trouwe Lezers, tot snel!