Grensgevallen en zo meer

Jaaaaa! Omdat een van de mede-guesthouse-gasten een laptop bij zich heeft, is een online lang verhaal mogelijk. Here it cumz..!

(voor het plaatje: ik zit op een klein plastic stoeltje op een houten steiger onder een afdak, omringd door jungleplanten in grote plantenbakken, met een kopje kruidenthee van onbekende soort, het is aangenaam warm, ik schat rond de 33 graden, en net heeft het uren zeer hard geregend zodat ons guesthousje dat hangt boven de zee weer douchewater heeft).

Trouwe Lezers, eerst een vraag: hoeveel grenzen zijn jullie gepasseerd in jullie Levens? En ditmaal bedoel ik niet de grens, 't kruispunt (de T-splitsing) waarop je een moeilijke beslissing nam (volgens mijn favoriete auteur Brusselmans staat er op zo'n grenskruispunt overigens altijd een Vrouw te zwaaien (wat waar is)). Nee, met grenzen bedoel ik de Landsgrenzen.

De binnenkomst te Costa Rica verliep moeiteloos, relaxt ook. De douane-jongen (m/18/geen sterren en strepen op zn jas) heeft naast de entry-stempel een gsm met mp3-geluid (Marley-variant) op volume max staan. En wanneer we het gebruikelijke formulier met familienaam, reden van bezoek, beroep, haarkleur etc invullen, trommelt hij tevreden op de desk op het ritme van de muziek. Binnen twee minuten staan Nouke en ik - beiden met een oranje stempel in ons paspoort - buiten de luchthaven, waar we meteen kennismaken met tig gekleurde Rica-vogels. Een grote vogeldierentuin schijnt Costa Rica te zijn. Het doet me denken aan een namiddag begin 1993. Ik was die dag in een tuincentrum. Niet zo eentje waar je met je laarzen door een kwekerij struint, maar eentje waar je een winkelwagentje dient te nemen (ik haat ze). Ik weet niet waarom ik juist daar vijverplanten ging kopen. Misschien omdat ik lui was die dag en dit winkelwagentuincentrum dichterbij huis lag dan de fijne kwekerij. Binnen liep ik wat geirriteerd rond, probeerde af te wijken van de pijlenroute die de bezoeker moet lopen en zag ze in ene zitten: twee witte duiven. Het stonk in hun kleine hokje, naar urine, naar stront, naar wanhoop, wat me een triest gevoel gaf, de confrontatie met de gruwel van opsluiting. En ik besloot ter plekke de twee duifjes te bevrijden. Ik checkte of er iemand van het personeel in de buurt was (liep een rondje, grijnsde wat tanden bloot) en 'klik', 'sesam open U', zei ik tegen het duivenhokje. Het was nog niet eens lente, en de eerste goede daad van dat jaar was al achter de rug. Zonder vijverplanten knikte ik gedag naar de cassiere (v/18 ).

Dat we zo snel langs de Costa Rica douane kwamen, is wel eens anders geweest. In Viet Nam stonden we drie uur in een communistische hal met grote fotoos van diverse Rode Leiders op dezelfde plek in een niet bewegende Rij. Terwijl ambtenaren met hoge petten in verschillende maten zeer streng rondkeken en af en toe iets schreeuwden en in de maat sprongen. De overland-overgang van India en Nepal herinner ik me als een modderig pad, bijna nacht, een ontzettend lange rij, met een Indiaas en een Nepalees loketje slechts 20 meter van elkaar gescheiden. 20 meter niemandsland. Zo ziek als een hond (lees: kots en diarree) passeerde (lees: haalde illegaal in) ik de rij wachtenden, gaf de douanier 25 dollar en mocht, half kotsend, meteen doorlopen. Detail: de douanier en ik keken elkaar niet aan. Als je ziek bent, doe je rare dingen en is corruptie een onbelangrijk ding, schijnbaar.

De grensovergang van Costa Rica naar Panama heeft een veel groter stuk niemandsland, zo'n twee km. Dit niemandsland is een zeer brede rivier, waarboven een brug hangt. Het is verboden met een bus de grens over te steken, dus loopt iedereen de kleine twee kilometer. De brug heeft een smal voetgangersdeel, dat grotendeels verrot roestig ijzer is. We lopen over het middendeel waar ook een spoorrails overheen gaat. De korte houten planken onder de rails sluiten niet mooi aan, zodat het uitzicht op de vijf meter dieper liggende rivier mooi is. Wij lopen snel omdat we niet weten of de treinrails nog in gebruik is. Af en toe passeert er een vrachtwagen (waarvan de cabines zijn beschilderd met half ontblote vrouwen, slangen, draken en nog meer schoon). Wij springen dan snel tegen het hekwerk dat de voetganger er van moet weerhouden niet naar beneden te vallen.

Voor het gevoel, beste Lezers, de temperatuur ligt tegen de veertig graden, de lucht zit vol wolken, is drukkend heet, de backpackjes zijn als immer licht maar wegen zweterig zwaar. En oh ja! Soms hangen er ook midden op de brug, precies zoals in een wasstraat, van die lange slierten stof naar beneden. Er is geen sproeier en ook geen zeep, dus de functie van deze lange slierten stof ontgaat ons. Wel wacht ons aan het eind van de over-rails en boven-rivierse trip aan Panamaase zijde een douanier.

Deze wil een aantal dingen:
1) van de twee Amerikanen (2xm/30/met gitaar) die bij ons in de rij staan vraagt ze een visum. Dat hebben ze niet. Want wat blijkt, ben je Amerikaan of Braziliaan (waarom die twee nationaliteiten?) dan moet je betalen voor je stempel. Wij mogen als Nederlanders gratis volgens onze Reisbijbel.
2) nou ja, niet helemaal gratis. De douanier vraagt om een 'bewijs' dat we Panama ook weer zullen verlaten. Dat is wel vaker een voorwaarde om een land binnen te komen, en meestal is een retourvliegticket genoeg. Hier niet, omdat we Insh'Allah terugvliegen vanuit Costa Rica en niet vanuit Panama. Mijn filosofisch betoog tegen de douanier dat veel wegheeft van Eine Anarchistische Abendunterhaltung en onder meer gaat over de 8ste Augustus waarop we ons Jud d'r verjaardag samen met Noukje, Gina en sex-on-legs in hotel New York zullen vieren en wij dus zeker voor die tijd Panama zullen moeten verlaten, heeft geen Enkel Nut. Dus in de brandende zon vloeken wij wat binnenmonds en onhoorbaar voor de zekerheid. De douanier (v/23/groen strak uniform*)...

*Stoute Lezers, had ik jullie al verteld dat aan deze zijde van Central America de Caribean vrouwen allen strak gekleed zijn (of kort, in geval van hun broekje cq rokje) en allen minimaal cup VT hebben, helemaal in stijl met hun billen (VB)?

Maar dat terzijde.

De douanier (v/23/groen strak uniform) wil een 'bewijs' dat we Panama ook nog gaan verlaten. Dus moeten we een busticket kopen voor richting Costa Rica. Bizar toch? Ons retourvliegticket geldt niet als 'bewijs', maar zo'n kek busticketje wel. Alsof we dat ooit nog gaan gebruiken. Alle logica ontgaat ons.
Bij de douanier hangen de gebruikelijk postertjes met wat wel/niet de grens mee over mag. Onder meer avocado's worden genoemd, waarvan wij er een aantal in onze backpackies hebben. Niet meegenomen vanuit Nederland als noodrantsoen, maar gekregen van het vriendelijke Nederlandse stel in Cahuita. Maar niemand besteedt aandacht aan onze rugzakken, iedereen is gefocust op onze busticketjes en is druk in de weer met tig stempels. Ook besteedt niemand aandacht aan de verkopers van illegale dvd's en cd's die - onder goedkeurende blik van een Panameese militair - hun hele handeltje op dekentjes hebben uitgespreid op de grensovergang en 'musica' fluisteren wanneer je hen passeert. Naast de postertjes met in- en uitvoer, hangen ook educatieve postertjes. Eentje vertelt met plaatjes 'hoe moet ik hoesten'. Dat kan op twee manieren, volgens de Panama variant, in je zakdoek en in je mouw. Niet dat een Panamanees een mouw heeft met deze hitte, maar dat deert niet. Wat zeker niet mag, is hoesten in je hand, zegt de poster. Daar staat een groot rood kruis bij en een soort van doodskopje. Is het enigszins beeldend genoeg? :)

Wat nog meer? Na de twee kilometer trip over rails boven een rivier en de aanschaf van een busticket-'bewijs', ...oh nee...wacht even...voor het beeld (bij het ontbreken van Fotoos)...de douanier (v/23/groen strak uniform) zit in een minihokje op slechts 20 meter van de busticketverkoopster (v/24/blauw strak uniform). Ik verdenk hen ervan familie te zijn, bijv. zussen. Beide hokjes zijn 1 bij 1 meter en hebben een golfplaten dakje. Verder is het loketglas bij beide hokjes zo smerig dat ik de zussen nauwelijks zie zitten, en gebukt moet staan (lees: mij op andere hoogtes moet begeven ;) ) om te praten door een minuscule opening in het loketglas. Ik praat (schreeuw) Engels, de douanier cq busticketverkoopster praat Spaans terug, en achter me vertaalt Nouke het Spaans in het Nederlands. Het is me allemaal wat.

Volgens de Lonely Planet zouden we vervolgens aan de zuidzijde transport moeten vinden. Er staan inderdaad bepaalde types (m/45-50/niet in het bezit van een scheermes) die een busje hebben en tamelijk paniekerig worden wanneer wij duidelijk maken dat we een locale bus zullen gaan nemen. Volgens hen rijdt die niet meer. Hun eerste prijsvoorstel daalt met de minuut, maar wij blijven in vier talen (Engels/Spaans/Nederlands/Helmonds) zeggen dat we met de locale bus gaan. "Skiet op wannie, wai gon mi un goedkawpe bus." En dat is wat we doen. Samen met de beide - inmiddels in het bezit zijnde van een visum - Amerikanen (2xm/30/met gitaar), een Noor (m/21/van Pakistaanse afkomst), en een Ier (m/39/met stoffen bolhoed met tijgerpatroon). Halverwege sluit daarbij in bus zoveel nog een Engelse neger aan die bij elke bus- en bootstop een kippepoot met saus koopt, en ook opeet.
En dat lijkt me een mooi einde voor nu.

Plan A voor morgen: per speedboot (1/2 uur, snoeihard, tussen ontelbare Eilandjes door (Panama heeft er meer dan 1500!) naar de wal, om daar op een bus via David naar koude berggehucht Boquete nabij een vulkaan te gaan. Lezers die in het bezit zijn van een LP kijken voor deze verre van rechtstreeks en dwars door de bergen route maar eens op pagina 203. Overigens kan op elk moment ook plan DD in werking treden. Maar dat terzijde.

Caribean kisses, lots of cervezas & sun as well,
EA X

ps. knuffel voor onze Rode Man en aaitje voor de RRC (hier hebben een een Britse groene RRC uit de eighties gezien!)