The Highlights

ls. een waarschuwing: dit bericht bevat bijzonder veel tekst. Indien geen tijd/geen zin, ga naar *.

Beste Lezers!
Indonesia was heerlijk, het Internet traag! Als beloofd in 3 à 4 woorden ;) per dag de Highlights.

19-8 zwaaien ons pap en mam ons uit op Helmond Centraal. Wij reizen licht: Nouke vestigt een persoonlijk record (zie ook bericht 20/08/2008 Op weg naar...Indonesia).

20-8 na een lange nachtelijke tussenstop op één van werelds meest luxe luchthavens Singapore arriveren we na 27 uur reizen te Bali.

'Waar eten we?
Waar slapen we?
Waar poepen we?'

Deze en nog enkele prangende levensvragen houden ons bezig op Reis. Da's waarom reizen zo Fijn is: weinig zorgen en een lege dag voor je. Ik heb dan ook geen idee waarom 'Give it to me' van paaldanszangeres Madonna al vanaf de eerste voet op Balinese bodem meezingt als tweede stem in mn achterhoofd. 'What are you waiting for, nobody is gonna show you how, yeah' en meer van dit soort filosofisch gewauwel dringt ze aan me op. Download het nummer maar eens. Sluit vervolgens je ogen en stel je je Grote Liefde voor (en tussen haakjes, dat hoeft niet persé je partner te zijn). Stel je voor dat die Grote Liefde gekloond is, vermenigvuldigd in een - laten we zeggen - honderdtal Grote Liefdes. En dat je, zo vlak voor het weekend, besluit een paar dagen naar Parijs te gaan met een vriend of vriendin. Zomaar, om even een museum te bezoeken of een terras, even onder gedompeld te worden in de stoffigheid van een mooie stad. En dat je niet aan museum of terras toekomt, omdat je geheel en totaal onverwacht op een Fijn Feest beland, waar die honderd klonen van je dansen. Dansen op 'Give it to me' van mrs Madonna.

Anyway...'Waar slapen we?' Sanur, ten zuidoosten op Bali is onze eerste bestemming. Geen oord om lang te blijven met voornamelijk gecultiveerd Bali, een badplaats voor 60+-ers. Wel fijn om even bij te komen van de lange vliegtocht en jetlag, en te wennen aan de aangename temperatuur van cira 35 graden aan zee.

21-8 verkenning Sanur en eerste lichte gevoel van teleurstelling: de warung (eettent in de vorm van een rieten hut) waar ik in 2004 at en ook dronk is wat up-gestyled. Da's jammer.

22-8 behoefte aan het verlaten van Sanur en per busje richting Ubud. Da's een fijn dorpje: staat bekend om én het apenbos én de vele kunstenaars. Slapen doen we in een home-stay, ofwel bij familie thuis. We huren ook een fiets en verkennen (soms met fiets op de nek vanwege het zeer smalle pad langs riviertje) de dorpjes in de omgeving. Deze omgeving is rijstvelden+kunstenaars die in een mooi verlaten rustige omgeving hun schilderijen proberen te verkopen+meer rijstvelden. Het Bali-gevoel begint te komen.

23-8 Ubud rules.

24-8 's Ochtends blijkt er na wat navraag een bus naar Bedugul te gaan. Da's een dorp op één van Bali's vulkanen, compleet met meer en watertempel. En ook de home-stay waar ik al eerder verbleef bestaat nog. We dragen ons ene t-shirt met lange mouwen 's avonds, het is aan de frisse kant. We eten dagelijks nasi goreng en in dit Islamitische bergdorp zit daar dan kip (ayam) ipv varken (babi) bij. Onze douche is warm en de extra rupias waard, maar hangt wel - vanwege de krapte van de douche/wc-ruimte - boven de wcpot. Al poepend douchen wij.

25-8 per bus dalen we af richting de kust van noord Bali, en gedurende die afdaling wordt het in een hoog tempo warmer. Kalibukbuk is onze bestemming, een gehucht (2 straatjes) in de kust-strook die Lovina wordt genoemd. Een mellow relaxt plaatsje met vooral backpackers en een enkele verdwaalde D-reizen toerist. De arak (lokale rijstwijn) smaakt uitstekend, en ook het tweede, derde en vierde glas doen qua smaak niet onder voor het eerste.

26-8 Kalibukbuk is een heerlijk plaatsje: tamelijk authentiek Balinees plus de aanwezigheid (en daarmee de gemakken van slaap en eet) van reizigers. Zoals in veel Aziatische landen zijn er zeer weinig auto's op de weg maar heeft vrijwel iedereen een (gedeelde) motobike. Deze wordt door de eigenaar ervan op elke straathoek aangeboden (met chauffeur of zonder). We huren er eentje. Nu blijkt dat de eigenaar graag een rijbewijs wil zien. Niet voor 'm zelf, maar voor het geval we politie tegenkomen. Wij geloven niet dat we politie gaan tegenkomen in de gehuchten waar we naar toe willen toeren. De eigenaar is redelijk overtuigd, maar meldt nog wel dat als we wel de politie zien we dan kunnen zeggen dat ons rijbewijs in onze home-stay ligt, waarop we dan snel doorrijden. Nouke gaat achterop zitten en ik test snelheid en remkracht van de motobike. Onze bestemming is Air Panas Banjar. Ofwel: de heet water bronnen/baden. We zijn de hoek nog niet om of zien dat de weg versperd wordt: een politiecontrole. Ik ga wat zachter rijden, iedereen wordt naar de kant gedreven en verzocht te stoppen. Ik slik maar eens een keer of drie. Een agent vraagt waar we naar toe gaan, en na wat over en weer vriendelijk gegrijns maakt ie een gebaar dat we door kunnen rijden. Later zien wij in onze Holy Planet staan dat de boete 3 miljoen rupia bedraagt, een slordige 250 Euro, wat nog meevalt voor illegaal moto rijden. (de gemiddelde Balinees die niet in de toeristen-sector werkt verdient zo'n 50 Euro per maand).
De heetwaterbaden liggen tegen een berg aan, zijn mooi klassiek (zie foto) en aangenaam warm. We maken wat romantische fotoos met de zelfontspanner op een riskant dun muurtje tussen twee baden in. Op de terugweg kopen we bij één van de vele kraampjes-aan-huis een meloen.
De arak smaakt weer opperbest 's avonds.

27-8 Kalibukbuk is de eerste plek waar we onze snorkelspullen gaan gebruiken. Het op sommige delen nagenoeg verlaten (zwarte=vulkanische zand) strand heeft een soort van natuurlijk piertje vanwaar af we het water in gaan. We zien mooi koraal, prachtige erg grote blauwe zeersterren en kuddes gekleurde vissen. 's Avonds drinken wij in ons Kalibukbukse stamcafé een arakje of wat en neurieen wat mee met de Marley-gitarist (genaamd Jackie, vernoemd naar whisky Jack Daniels). Andere reizigers laten het niet bij een beetje neurieen, maar gaan zowaar het podium op. Zo is er een Nederlandse die meent dat het een karaoka-avond is en blèrt mee met de zanger waarbij ze de tekst vanuit een songtekstenboek 'zingt'. Tussendoor vindt ze het nodig om wat Hazes cq carnavals-nummers te doen. Wij doen alsof we geen Nederlanders zijn. Een andere aanwezige, een Poolse dame van ongeveer 21 (geen catalogus-type) wil ook zingen. Gedurende ruim een half uur zoekt zij naar een geschikt nummer waarbij haar Poolse accent goed uit de verf komt om vervolgens 'i will survive' van Gloria Gayner te kiezen. Zij meldt vooraf dat ze alleen het refrein kent en of iedereen de gaten mee op wil vullen of nog liever het gehele nummer mee wil zingen 'sing with me, please' roept zij smekend het café in. Dit is de valste uitvoering van het Gayner-nummer dat ik ooit gehoord heb en ooit zal horen. In een alternatief universum zou zij de doodstraf krijgen, vrees ik. Wij applaudiseren hard ('more more' ) en drinken onze 5de arak-lemon. Met Mr. Jack die onlangs bedrogen is door zijn Duitse vriendin bespreken we 'what's love got to do with it, what's love but a secondhand emotion'. (bron: Tina Turner).

28-8 Het einde van de maand augustus nadert en de eerste kriebels van onvrede over de duur van onze reis beginnen al. Wij zijn natuurlijk verwende nesten met ons niet hardop uitgesproken geklaag dat een maand te kort is, maar toch..

We laten ons masseren gedurende twee uur. Nouke heeft de hoofd-, haar- en nek-massage en ik kies de algehele-body-massage. Daar hoort ook een lichaamsscrub bij plus een warm rozenbadje waarin ik gewassen wordt. Op de flyer zien we dat het ook mogelijk is een vagina cleaning te kiezen. Daarbij worden, lezen we in de flyer, de vrouwelijke intieme delen gestoomd. Deze stoomactie zorgt voor een prettige geur en werkt preventief tegen kanker. Wij twijfelen even, maar besluiten toch deze massage vandaag over te slaan en maar naar onze bungalow terug te gaan. Alwaar we geheel ontspannen vooral Drinken aan 't zwembad (Nouke lemonjuice en ik Bintang (een pils dat door Heineken in Indonesië wordt gebrouwen)). De familie waar we slapen heeft - naast een warung, enkele 'mini-markets', ook een heus bungalow-complex gebouwd mét prachtzwembad. Na de dodelijke vleermuis afloop van de Nederlandse touriste in Afrika, durven we 's avonds - wanneer de vleermuisjes vlak over het zwembadwater gaan - niet in het donkere zwembad te zwemmen, behalve vlakbij de verlichting.

29-8 We hebben twee dagen in een aan-de-straat-warung gegeten. Na het vele reizen lijken onze magen bestendigd tegen de veelal onhygienische keukens, behalve dit maal. Ik kan de heerlijke geur van de saté (miniscule brokjes kip met marinade) niet weerstaan en eet zowel die van mij als van Nouke op. Diaree als gevolg. Zonder ziek te zijn overigens. Wij wandelen daarom wat zwakjes in de benen een beetje door de twee straatjes van Kalibukbuk en vergelijken onopvallend wat transportmogelijkheden richting het oosten van het eiland. Onopvallend omdat anders direct de hele regio weet waar je de volgende dag naar toe wilt en dan vervolgens ook iedereen je vervoer aanbiedt. Als afsluiting van dit mooie gehuchtje drinken we 's avonds nog een arakje, ditmaal de arak-honing variant. Geen karaoke of Poolse songfestivals vanavond.

30-8 Amed is de volgende bestemming en daarvoor zullen we de gehele oostelijke kustweg af moeten per bus. Het landschap verandert in rijstvelden die geklemd liggen tussen de zee en hoog berglandschap dat dicht tegen de kust aanzit. De temperatuur neemt ongekende hoogtes aan in de bus en ook daarbuiten - met toch een zwoele zeewind - is het snikheet. De bus dropt ons daar waar Amed begint en bij gebrek aan lokale busjes lopen we, heuvel op en af, en vergelijken slaapmogelijkheden. Dit gebied is prachtig: heeft én bergen én rijstvelden én zee met mooi koraal. Onze kamer heeft een groot 2-persoonsbed waarbij het bed zelf nog in plastic zit. We hebben dat eerder ook in andere landen gezien. Is het plastic vuil, dan kan het er alsnog af en is het bed zelf nog als nieuw terwijl het toch al jaren meegaat. Snorkelen doen we voor de deur. Sterke stroming die parallel staan met het strand en in minder dan tien minuten zijn we tig meters afgedwaald. Terugzwemmen kost moeite. Onder water zien we prachtig koraal, in tal van kleuren, vooral de diepblauwe en rode stukken maken indruk, en in mn snorkel pink ik een traantje weg.

31/8 We huren zonder gedoe over een rijbewijs een motobike. Nouke gaat weer achterop en we rijden de oostkust af richting Aas. Onderweg gaat de weg sterk omhoog en zien we de kleine strandjes met enkele bungalows en een warung ver onder ons liggen. Met een slingerpad omlaag snorkelen we daar.

We zien:

- blauwe zeesterren
- een gehandicapte blauwe zeester met drie poten
- rode, gele en felfelblauwe scholen vissen
- eenling-vissen die ons lijken te volgen, sommige hebben bolle ogen en kijken ons recht aan, andere hebben een zwaardje aan hun bek zitten
- een scheepswrak op de bodem, volgegroeid met kleurrijk koraal waar heel veel vis aan knabbelt
- een snorkelaar in boerka, zo'n lichaambedekkend islamitisch kledingstuk. Zie ook: http://nl.wikipedia.org/wiki/Boerka

We zien niet:

- de visjes die ons bijten en waar we jeuk van krijgen (dit blijken vrijwel doorzichtige kwalletjes te zijn die het vooral op Nouke gemunt hebben)

De dag is bijzonder warm, de snorkel mooi, de eenzame strandjes blijven zo ontzettend begeerlijk. Het gevoel van Vrijheid - wij met het motortje toerend langs de kust - is groot.
We staan ook even stil bij de zout-winning. Zout voor Europeese topkeukens wordt met een truc van een slang en zeewater en een kleibak en nog een slang en ook een trechter en een plastic bak in de kokende zon gewonnen. We kopen anderhalve kilo van een arm-en-licht-wanhopig-uitziende-familie. Daarmee verdubbelen we bijna het gewicht van onze backpackjes.
Overigens genieten we rond 18u ook van de zonsondergang. Da's toch telkens weer zo'n aparte ervaring wanneer je de evenaar over bent en naar de zon kijkt. Deze komt op in het Oosten, maar draait - in tegenstelling tot bij ons - niet met de klok mee maar er tegen in om in het Westen weer onder te gaan. Gedurende de dag staat ie dus hoog aan de hemel In Het Noorden. Ben je van plan een huis in Bali te kopen, zorg dan dat je een tuin op het Noorden hebt als je zon wilt.

Lieve Lezers, zijn jullie er nog? Deze Highlights-sectie dreigt enigszins uit de hand te lopen.

1/9 Vandaag koersen we per bemo naar Padangbai. Een bemo is een mini-busje dat krappe ruimte biedt aan zo'n 10 personen. De zijdeur van de bemo staat altijd open en in de bemo staan aan weers zijkanten twee bankjes. Een bemo heeft een begin- en eindpunt en volgt min of meer dezelfde route, heeft geen vaste prijs (je betaalt naar wat je het waard vindt, waarbij afstand en snelheid een rol spelen, kleine kinderen en oude mensen gaan gratis mee, vrienden van de bemo-chauffeur ook). De bemo's hebben verschillende kleuren: een rode bemo rijdt tussen plaats A en B, een gele tussen B en C en een witte bijvoorbeeld tussen C en D. Je onthoudt de kleuren van de achtereenvolgende bemo's om in de juiste plaats te komen. Een prachtsysteem.

Well, in Padangbai ben ik vier jaar geleden ook geweest, vlak daarna leerde ik Nouke kennen en in de afgelopen jaren heb ik haar vaak verteld over 'het mooie strandje bij Padangbai'. Dit witte strandje ligt omsloten door een enorme heuvel met kokospalmen, zonder echt een pad er naar toe, voorzien van twee dag-warungjes. Dit kleine witte strandje staat in mijn top-5-mooiste-strandjes-ooit. En direct nadat we onze bagage in een riet/houten bungalow hebben gedropt rennen we richting 'het kleine witte strandje'.

Misschien moet je de mooiste plekken uit je Leven niet bezoeken voor een tweede keer. Of nee, laat dat 'misschien' maar weg. Het witte strandje is niet meer. Pijn Hart.
Het strandje en de heuvel met kokospalmen is opgekocht door Koreanen. Doel: een resort. De heuvel is grotendeels uitgekapt, de palmbomen zijn op een hand te tellen en de dag-warungs hebben geen keukentje meer maar een koelboxje.

In 2004 vroegen lokale mensen of ik het witte strandje al gevonden had. Ze zeiden me dat ik het dorpje aan de zuidkant uit moest lopen en een soort van vuilnisbeltje over moest steken, de berg op. Links aan moest houden, ook al was er geen pad, en bijna op de top naar rechts moest gaan. Dwars door het palmbos en prikstruiken, naar de top van de berg, klimmend zigzaggend, erg stijl, veel en veel zweet, de zon zo ontzettend fel, en dan plots beneden, diep beneden, een wit strandje omringd door een palmbomenbos, zóó zóó omtzettend mooi. en!
Direct hoog in mijn top-5-mooiste-strandjes (en, Trouwe Lezers, da's zo'n voorliefde van me: huur in een willekeurig land aan de kust een fiets/brommer/motor en sla een pad in waar niemand inslaat, laat je vervoersmiddel halverwege achter, struin verder, daal af (want daar is de zee) en ontdek die witte strandjes, strijk neer en staar de hele dag naar het Grote Niets).

Anyway...

Toen in 2004, klom ik hier naar beneden, bekeken door wat backpackers die de steile klim al eerder op de dag hadden gemaakt. Grijnzend naar hen wanneer m'n voeten het hete strandzand raakten, omhoog kijkend naar de berg en een knipoog naar mijn God (een dank voor de veilige afdaling). Het menu in de warungs was water, bier en nasi goreng. Plus, als de vangst goed geweest was, verse vis. De lokale jongens zwommen in een circel hand-in-hand, omdat de stroming zo sterk was en de kolkjes je omlaag trokken. Hand-in-hand met de lokale jongens plus de andere backpackers in een grote circel zwemmen in een ruwe zee.

Zo idilisch, zo 'how life should be'. Thuis heb ik slapeloze nachten gehad met de dringende vraag of ik wel terug wilde naar iets wat zo ontzettend mooi was. Ik wil het Nouke laten zien. Maar de berg is uitgekapt, het resort begint al vorm te krijgen...hoe triest..
Het prachtige Engelse gezegde 'the past will always catch you up in the end' komt in me op. Ik weet nog niet hoe dat te plaatsen.
Tijd om na zo'n Koud Hart gevoel eens ontzettend bij te Bieren.

2/9 De dag van Semarapura, ook Klungklung genoemd. Per bemo gaan we een dagje naar dit stadje, de donkerblauwe bemo zal daar stoppen. De rit duurt ruim een half uur en gaat afwisselend langs de kust, door rijstvelden en gehuchtjes. Op elke hoek van iets (hoek van de straat, hoek van een huis, hoek van de bemo, ...) staat een rieten bakje met offertje plus wierook. De Balinezen die op deze route instappen kijken nieuwsgierig naar ons. Wij knikken wat heen en weer, en wanneer Klungklung nadert vragen wij of we vlakbij het ziekenhuisje zullen stoppen. Een stemming van bezorgdheid bedwelmt de bemo. Wij verklaren dat 'het de buik is', wat iedereen tevreden stelt maar wat van alles kan betekenen zo blijkt later in het ziekenhuisje. De in de bemo aanwezige vrouwen praten in op de bemo-chauffeur zodat deze van zijn route afwijkt, de bemo-terminal voorbij raast (en door het raampje een boodschap (of verklaring) voor zijn afwijkende route aan collega-bemo-chauffeurs schreeuwt) richting het ziekenhuis. Voor de deur worden we afgezet en we belonen de chauffeur goed daarvoor.

Waarom zijn we in een Balinees ziekenhuisje?

Alhoewel ik zo elke dag rijkelijk de hurk-wc onderkak, lukt dat bij Nouke niet: al twee weken obstipatie. (en gelukkig heet dat in het Indonesisch ook zo, maar dat weten we dan nog niet). De hal van t ziekenhuisje, Lieve Lezers, is een zeer ruim en licht vertrek. Niet dat er een tl-lamp schijnt of een roedel kaarsen brandt, nee, er zit geen glas in de 'ramen' in dit gedeelte van het gebouw. Er staan wel veel plastic stoelen en ook is er een balie met 2 kleuren (groene en witte) uniformen, respectievelijk voor artsen en verpleegsters. Daar melden we ons. Niemand spreekt Engels. Maar da's niet zo erg. Wij wijzen op Nouke's buik en iedereen snapt wat wij bedoelen: Nouke is zwanger. Dus krijgen wij een papiertje met haar naam, betalen we weinig om de 'spesialist' te mogen spreken, en worden door een wit uniform naar één van de tig ruimtes gebracht die uitkomen op de centrale hal. In deze ruimte die zowel wacht- als spreekkamer is, staat een rij stoelen met wachtende patienten en een bureau waarachter de arts zit en twee verpleegsters rondscharrelen. Er wachten 5 mannen en 5 vrouwen plus Nouke en ik. Drie van de vrouwen hebben een dikke buik, en in ene, na zo'n kwartier wachten (waarin ik de ziekenhuisfolder aandachtig lees: een kamer met een 14" tv is goedkoper dan een kamer met een 21" tv), valt me een pre-historische tekening op getiteld 'hoe ontbloot ik mijn borsten en knijp ik in mijn tepels'. De tekening bevestigt onze vermoedens: wij zitten bij de 'spesialist' voor zwangere vrouwen. Echter, voordat wij in actie kunnen komen, wordt Nouke al geroepen. De arts wil Nouke 'interviewen' zegt ie.

De rolbezetting:

- de gyneacoloog (groen uniform, m, ong 28 jaar) loopt zijn co-schappen, heeft een zeer serieuze blik én een bril (wat uitzonderlijk is voor Balinezen, tot dusver hebben wij nul brillen gezien). Deze arts interviewt Nouke aan het bureautje waar ook de twee verpleegsters rondscharrelen.

- de twee verpleegster (wit uniform, v, ong 40 en 21 jaar) hebben geen verpleegstersjurkjes, maar wel iets dat lijkt op een vormloze mix tussen een poncho, een broekpak (model jaren 80) en een vloerkleed. Ze nemen de bloeddruk van de patient op. Ook kijken zij af en toe in een stoffige archiefkast met de jaartallen 1993-2009, waarbij het jaar 2001 ontbreekt. Ze letten niet op mij, zodat ik ongestoord fotoos van de pre-historische tekening kan maken.

- ik (v, 37, met camera) maak fotoos. Om een foto te kunnen maken van de pre-historische borsten-tekening, die vrij hoog hangt, moet ik op een wachtkamerstoel gaan staan en deels over één van de vijf zwangere vrouwen hangen.

- vijf zwangere stellen (m+v, tegen de 20 jaar) luisteren belangstellend mee in de wacht-spreek-kamer. In de wolk boven hun hoofden zie ik dat ze zich afvragen of Ik (v, 37, met camera) misschien Nouke (v, 32) heb bezwangerd. Om hun twijfels kracht bij te zetten, grijns ik mijn tanden bloot en neurie zacht 'give it to me' van Madonna.

- een postbode (m, ong. 45) die tijdens het 'interview' een grote bruine envelop komt afgeven, nàdat ie eerst tien minuten op de stoel naast Nouke aan het bureau heeft plaatsgenomen.

- Nouke (v, 32) legt de gynaecoloog uit van de poep. Obstipatie blijkt het juiste woord daarvoor te zijn. De hele - meeluisterende - wacht-spreek-kamer slaakt een zucht: Nouke is niet zwanger.

De tweede 'spesialisten'-ruimte is die van de internist. Vlak voor we deze ruimte binnen stappen, knikt een wachtende patient meelevend naar me, en zegt 'obstipatie', alsof dat het Toegangswoord is. De twee verpleegsters die de bloeddruk bij Nouke opmeten knikken mij bemoedigend toe bij het maken van de fotoos. Voor de zekerheid mompel ik het Toegangswoord 'obstipatie' nogmaals. Na wat geklop op Noukes buik worden we doorverwezen naar de Apotek alwaar we pillen krijgen. De niet-Engels-sprekende apotekeres (v, ong 35 jaar, geen uniform) gebaart dat de ene pil voor in de kont en de andere voor in de mond is. Daarbij maakt zij met haar wijsvinger een gebaar van onder naar boven en zegt 'kont' en vervolgens wijst zij met haar vinger in haar mond wanneer ze naar de andere pillen wijst. Tot zover de obstipatie.

3 en 4/9 Padangbai. Biertje. Haai eten, snorkelen, hangmat, etc etc.

5 - 13/9 Per boot (hell...) richting de Gili Islands. Dat zijn er drie in totaal, we bezoeken ze allen: Gili Air, Gili Meno, Gili Trawangan. Allemaal zijn ze klein (Air en Meno lopen we rond over ht strand in ruim een uur), palmbomenbos, goede snorkel, witte stranden, nauwelijks bewoond, nauwelijks toeristen, hout/rieten bungalowtjes, goedkope warungs, schildpadden-snorkel, biertje, moskee, verse vis op de bbq, meer Goeds van het Leven..
Kort: wij Genieten.
Eén detail: na de ontelbare haren en mieren vindt Nouke ook een kakkerlakpoot in de nasi.

14-9 Via Lombok richting Bali op een andere - minder enge - boot: de ferry. Een uitkomst voor de reizigers-zonder-zeebenen. Ferry vaart naar Padangbai waar we 2 dagen blijven.

15-9 bezoeken we de badplaats zonder strand Canidasa en ook Tenganan. Een dorp wat zoveel mogelijk niet meedoet met de ontdekkingen van deze en vorige eeuw.

16-9 koersen we richting Kuta waar we van schrik bijna weer richting het pitoreske Padangbai vluchten. Kuta is het Spanje voor de Australiers: resorts en alles wat daar bij hoort. Wij vluchten wat noordelijker waar wat home-stays zitten, veel surfers ook. Huren een surfplank en later een body-board. Proberen de metershoge golven.
Eén detail: Nouke is zich lekker aan t inzepen wanneer ze in ene gilt dat in onze 'badkamer' een extreem grote kakkerlak zit.

17-18/9 wij genieten te Kuta en Legian te strand en massage-bed van de twee laatste dagen.




* Trouwe Lezers zijn welkom om 1800 fotoos te komen kijken en smeuige verhalen onder genot van een arakje te luisteren.

X AE