Pura Vida

Lieve Lezers!

Degene die mij goed kennen, weten dat het woord ´Chronologie´ een heel hoofdstuk beslaat in mijn woordenboek. Mijn systeem raakt anders lichtelijk in de stress-modus, vandaar ´wat vooraf ging´:

Onze Costa Rica & Panama reis startte gevoelsmatig om twee redenen ietwat vreemd. Ten eerste omdat we eigenlijk thuis wilden blijven om onze Michael Jackson collectie weer eens geheel te beluisteren, en ten tweede omdat we vier dagen voor vertrek nog onder de Griekse zon lagen en niet eens wisten dat we naar dit Beach, bird and crocs paradise zouden gaan.
Vliegend naar Costa Rica doken we onverwacht in een vrije val (was de piloot misschien dood, vragen andere reizigers aan wie we dit vertellen zich af), schrokken we van prikkeldraad en tralies in hoofdstad San Jose en vluchtten we richting de Carribische Kust (en voor de geinteresseerde (vrijgezelle) Lezers: precies daar vind je ze, grote Jamaicaanse Negers en forse Negerinnen), om vervolgens Panamaneese Eilanden, Bergen en National Parken (regenwoud, oerplanten, wilde dieren, nevelbossen, geen echte paden maar van kei op kei, en soms als ze aan zee liggen ook witte kleine verlaten strandjes) te zien. In de Panameese parken wonen verscholen in de jungle Bjork-achtige types met lange zwarte vlechten. Ze dragen een felgekleurde katoenen jurk (opvallend vaak in een kermit-groene kleur) met een witte strook afgezet. Ze hebben dat typische verweerde rode gezicht dat veel bergvolkeren hebben. Hun kindjes, althans de meisjes, hebben exact hetzelfde jurkje als hun moeder, maar dan in het mini. Zowel mannen als vrouwen hebben laarzen aan, zwarte regenlaarzen.

En! Wij bezitten beide nu ook zo´n paar laarzen, om drie redenen:
1) de National Parken zijn niet geasfalteerd en met onze slippers aan zakken we tot kniehoogte in de modder,
2) de Parken hebben rivieren zonder bruggen,
3) in de Parken woont de familie Slang, en onze laarzen zijn snake-proof.
Het laarzenpaar verhoogt onze lichtgewicht backpackjes met een onacceptabel aantal kilo´s, dat wel.

Na het ontoeristische en natuurrijke Panama sneaken we Costa Rica langs de zuidelijke douane binnen. Stel je een grensgebied voor van zo´n 150km lengte met slechts drie grensovergangen. (bijv. het grensgebied Nederland-Duitsland en tussen Zwolle en pakweg Sittard zijn drie grenswegen). De rest is ondoordringbare en in vele gevallen zelfs nooit door een mens bezochte jungle. De zuidgrens is hectisch. De Panamerican loopt hier, een highway van Mexico naar Chili waar zeer veel vrachtverkeer overheen gaat. Het grensgebied kenmerkt zich door louche types (m/met snor) en minimaal honderd loketjes waarvan voor ons nut en noodzaak niet logisch is. Het is ook volstrekt onduidelijk waar Panama eindigt en Costa Rica begint in deze wirwar van mensen, vrachtwagenchauffeurs en loketjes. We apen de andere drie blanken na en gaan in hun rij staan, vullen tig papieren in, en wachten een uurtje of wat. Mijn Panama-stempel blijkt een beetje onjuist. De Panama-douanier (v/23/strak groen uniform) heeft bij binnenkomst in dit mooie land geen datum gestempeld, omdat ze natuurlijk een onderonsje had met haar zus, de busticketverkoopster (v/24/strak blauw uniform) en niet goed oplette. Ik word er een beetje ongeduldig van en trek de douanier (m/68/spaanstalig/bijnaam:de brombeer) uit zijn hok, kijk ´m diep in z´n ogen en dwing ´m een stempel te zetten.

Oh nee, toch niet.

Ik wacht braaf, trek een nog braver gezicht. Ik roep Nouke terug, die al door mocht, om de twintig Spaanse vragen van de douanier te vertalen en lach een beetje braaf naar de douanier. Mijn aangeboren instinct dat het opvolgen van bevelen en braaf kijken verwerpelijk vindt, komt heftig in opstand, maar voor alle zekerheid blijft mijn gezicht in de braaf-stand. De douanier legt mijn paspoort op de, ik vermoed, blacklist-stapel en gaat verder met de paspoorten van de twee personen achter mij. Dat duurt weer eeuwen. Wanneer zij klaar zijn en de douanier ´volgende´ gebaart, en naar mij kijkt alsof ie me nog nooit eerder gezien heeft, wijs ik naar de blacklist-stapel en zeg ´mi passaporte por favor´. Voor het beeld: ik kijk daarbij zeer braaf. En, alsof de stempels allen wel juist zijn, krijg ik m´n paspoort overhandigd.

Wij springen snel in een bus. We zijn weer in Costa Rica, waar we ervaren hoe reizen in zo´n klein landje toch zo lang kan duren. De weg slingert door berglandschap, waarbij de berg zelf deels omlaag is gekomen tijdens een van de regenbuien van afgelopen dagen. De busrit zelf is uren hetzelfde: berg, wilde rivier met grote afgeronde keien erin, wat houten huisjes met golfplatendaken, een bananenveld, nog een bananenveld, en een bananenverkopende familie langs de weg. De paaldansende dames die ik langs de weg hoop te zien, hebben precies vandaag een vrije dag. Enkele busreis-details: Nouke en ik bezetten de laatste twee vrije plaatsen in de bus, achter elkaar. Naast Nouke zit een van de tig katholieke nonnen die dit land rijk is, en naast mij zit de derde Europeean in de bus, de tweelingbroer van Sawyer. Zie ook: http://en.wikipedia.org/wiki/James_%22Sawyer%22_Ford . Tijdens de eerste drie uur van de busrit zegt ie ´hi´, en tijdens de tweede drie uur van de busrit houdt ie z´n mond nauwelijks dicht. Hij vertelt over Noorwegen (waar ie ergens achteraf woont en houthakker is), over oud worden (hij nadert de veertig), en over zijn grootste wens (de tango leren in Argentinie). Af en toe knik ik, zeg ´uhuh´ en zet zelfs m´n ipod op. Wanneer ie niet ingaat op mijn voorstel om hem de tango te leren in het gangpad van de bus en ik moe word van z´n gepraat zeg ik ´m:

´Wees je bewust van je Honger en stil ´m dan. Dat is de sleutel tot geluk.´

Wat waar is natuurlijk. Hij kijkt verbaasd en enigszins verdrietig ook, maar is verder stil.

Te Costa Rica arriveren we na een hele dag in de gebruikelijke tig bussen, overstaps, gezoek en gewacht op busstations te Uvita. Een gehucht aan de Pacific. We slapen daar in een eco-yoga-rawfood-comunity. Het huis gaat geheel op in de jungle, is van hout, ligt tegen een bergwand aan en de voorzijde van het huis is open. Vanaf de bovenste derde verdieping zie je, al liggend op een openair zolder, de oceaan in de verte onderaan de berg. De binnenkant van het huis is van onbewerkt hout, bamboo en over alle bedden hangen klamboos. De gemeenschappelijke douches worden gevoed met regenwater. Het huis wordt bewoond door telkens andere vrijwillligers, voornamelijk uit Europa, die op deze jungle-boerderij werken. Omdat het grensgebeuren en de tig bussen een dagtaak is geworden, arriveren we in het donker te Uvita. Het modderige pad naar deze eco-club is geheel onverlicht en precies op het moment dat de Twijfel toeslaat omdat we in the middle of nowhere een verlaten kerkhof gaan passeren, stopt de Amerikaanse Lindsey (v/25/blond/model gestaan voor Barbie) met d´r witte jeep. Wij liften mee. In de eco-boerderij zijn we dan wel precies op tijd voor het gezamelijke rawfood-diner, maar voordat we daar een hap van kunnen nemen, signaleert Nouke een schorpioen. Deze is zwart, heeft tig strepen, is van het giftige type en zit vlak bij mijn voet. Een van de vrijwilligers (m/45/rasta/spaans/zonder t-shirt/zeer skinny) vangt de schorpioen met een emmer en een stok. Ik adviseer nog ´kill it´, maar in een eco-rawfood-leefgemeenschap als deze wordt de schorpioen natuurlijk terug gezet in de natuur. Opvallend is dat de schorpioen zeer snel kruipt, zowel voor- als achteruit, en ook verticaal. En intussen met z´n grijparmen om zich heen maait. Brrr.

Moeilijk te beschrijven welk gevoel het geeft Potentiele Dood zo dichtbij te zien kruipen. We hebben verschillende nachtmerrie-verhalen gehoord over de Midden Amerikaanse dieren:
a) de slang met de zwarte kop bijt je. Dat doet ze niet in je spieren, maar rechtstreeks spuit ze d´r gif in je botten. Op de plek waar je gebeten bent, vergroeit dat bot. De kans op overleving is 100%, maar je voet kan in ene naast je knie groeien. Tegengif is beschikbaar, maar moet 1 uur na de beet worden ingespoten.
b) de slang met het gele lijfje bijt ook. Het gif verspreidt zich via je bloed. Onder een boom gaan zitten, in de schaduw en niet bewegen is een optie, maar tegengif is een beter alternatief als je niet door de Dela gebeld wilt worden. Laat je dus zo snel mogelijk dragen naar de dichtbijzijnste medische post. Tegengif dient binnen twee uur te worden ingespoten.
c) een van de zes katachtigen. De kans op een oog-in-oog treffen is klein, maar gezien zowel Costa Rica als Panama voor 75% uit National Parken bestaat, hebben we de instructies ´wat te doen als..´ aandachtig gelezen. Van de mensen die ooit werden aangevallen door een grote katachtige was een significant deel een ongestelde vrouw. Ja, Lieve Lezers, jullie lezen het goed. Het reukvermogen van de grote kat is sterk ontwikkeld. Vreemd Bloed in het territorium, dat kan dus niet, aldus de grote kat. De instructies over wat dan te doen, ben ik een beetje vergeten. Wel draag ik altijd het Anti-Honden-Apparaatje bij me. Dat geeft een zeer zeer hoge piep die mensen niet kunnen horen en die honden onaangenaam vinden (en misschien grote katachtigen ook). Een en ander heeft te maken met hierarchie onder dieren en alleen een alpha-mannetje kan dit soort vreemde hoge-piep-geluiden maken. Ik wilde het apparaatje eigenlijk uitproberen op Poke (sorry Poke, woef), maar dat was te opvallend. Nu heb ik het uitgetest in Griekenland vanuit een plastic tasje op een zwerfhond. Het werkte niet! Later las ik in de handleiding dat je moet richten en moet praten tegen de hond, zodat ie weet dat de hoge piep bij jou (het alpha-mannetje) hoort.

Ofwel: Pura Vida, slangen, katachtigen, spinnen, schorpioenen en giftige kikkers. Welkom in de tropen, beste Lezers.

Ow wacht! Ik bedenk me nu dat er veel visueel ingestelde Lezers onder jullie zijn. Dus voor het beeld: terwijl ik dit op papier schrijf, zitten Nouke en ik onder de klamboo in ons kleine 2p-bedje. Dat bed is eigenlijk een stapelbed met het onderste deel tweepersoons en daar bovenop aan vast een eenpersoonsbed. Da´s handig als je een hotelletje hebt: kun je zowel een stelletje, twee vrienden, een stel met kind, of drie bejaarden bij je laten slapen. Nouke leest Paulo Coelho´s The witch of Portobello en ik schrijf terwijl ik op de ipod ´Gulag Orkestar´ van Beirut luister. Lezers, klik op Start, ga naar Alle Programma´s, kies je favoriete downloadprogramma en haal het nummer binnen. Voor het idee: ´Gulag Orkestar´ staat op 38x repeat. (let op de getalssymboliek). Die klamboo is niet voor de romantiek, maar is pure noodzaak. ´s Nachts worden we belaagd door muggen, dus checken we de muggendichtheid van de klamboo zowel ´s ochtends als ´s avonds. We sprayen de klamboo ook geheel in met Deet (50%), en met een paperclip hebben we de in/uitgang hermetisch afgesloten tegen bezoekende tropen-dieren. Wat nog meer? De plafondventilator staat op max. Alles in de kamer beweegt daardoor, vooral onze zelf opgehangen waslijn met onze drie stuks kleding. Die ventilador is niet aan vanwege de temperatuur, die is ´s nachts zeer aangenaam, maar om de insecten weg te doen waaien. Verder ligt in de klamboo onder handbereik een zaklamp en een fles rum (40%/gemaakt van suikerriet) waar Nouke en ik om beurten een slok van drinken.

In Dominical, een surf-strand-gehuchtje blijven we zes nachten, lang voor ons doen, maar de sfeer is aangenaam en het ritme heerlijk traag. Het 15km lange strand hebben we bijna voor onszelf (500 lokale bewoners en 40 backpackers), dus strandwandelen we, slaan kokosnoten kapot, drinken bramenspa, eten tipico´s (rijst, zwarte bonen, gebakken bananen, ei of kip, 3-maal daags), kijken naar de jungle en draaien een slag en kijken naar de wilde zee waarin we bodysurfen op de golven.

Vanuit Dominical bezoeken we met een toertje ook het moeilijk bereikbare Corcovado, een schiereiland dat geheel tot National Parc is verklaard en ontoegankelijk is met een bus of auto. Dus varen wij per boot over een jungle-rivier, de open zee op, en zien vanaf de boot dat de jungle overgaat in de oceaan en enkele witte strandjes heeft waar we aanmeren en de jungle ingaan. Erg mooi: rode ara´s in het wild.

What else: we overnachten in havenstadje Quepos (met havenarbeiders en hoertjes en kamers die per uur te huur zijn..), en waar we zijn om National Parc Manuel Antonio te bezoeken (bijzondere dieren, we slikken wat tranen weg..een babyslot verlaten door z´n moeder!).

Voor het thuisfront: we slapen in het berggehuchtje Santa Helena, nabij Monteverde nu, een enorm natuurreservaat dat we vanochtend bezocht hebben. Bed & breakfast Nuestra Kasa alwaar we de bruidsuite hebben gehuurd, bij een aardige Tico-familie. De berg is koud, de kamer heeft vooralsnog geen warm water. Maar het National Parc is prachtig, lopen met het hoofd in de wolken die van meerdere richtingen komen aanwaaien, een lange hangbrug, ontzettend hoog zodat de boomtoppen zijn vast te pakken.

Ofwel,
Pura Vida,
X EA