Previously on lost….

----
Previously on lost….

The oceanic six zijn - onder het mom van drenkeling – in een bootje ‘ aangespoeld’ op een aziatisch Eiland. (zie ook: www.lost.com)

Een noodlanding heeft ons e-i-n-d-e-l-i-j-k gebracht waar we al jaren om bidden: een verlaten Eiland, witte stranden, wuivende palm- en bananenbomen.

In het vliegtuig, dat bezet is met een mix van Indonesiers, Chinezen, Singaporezen, Ausies en Nederlanders, klinkt tijdens het uitdelen van de 2de maaltijd na zo’n 6 van de 12 vlieguren de stem van de piloot. Er komt slecht weer aan. Halverwege zijn aankondiging begint het vliegtuig al te schudden. Op deze hoogte heb ik nog nooit zo’n heftige turbulentie meegemaakt. We bewegen van links naar rechts en tegelijkertijd ook zakken we een metertje of wat omlaag. Mijn handen zijn direct klam en ook bij de andere passagiers blijven de oksels niet deo-fris. Ik zucht maar eens diep, sluit m’n ogen en zie een kermis uit de jaren 70 voor me. Ons Jud en ik zitten samen in De Rups. Ons pap en mam zwaaien bij elke ronde. De Rups – voor de jonge lieve lezers onder ons - is een kermisattractie die met zo’n 20 km per uur een rondje maakt en een beetje kronkelend dicht bij de grond beweegt, zoals een rups dat doet. Over de wagentjes schuift, na een loeiende jaren 70 aankondiging, als een harmonica een groen doek, zoals de kleur van een rups. Een spannende attractie voor kinderen en ook jongeren toentertijd. Het meest spectaculaire van De Rups was De Flos, een koord met een vossenstaart eraan omhoog en omlaag bewogen door de kermisman. Wanneer je half uit je karretje ging hangen, dat door de ouderdom heftig heen en weer schudde, en je De Flos kon grijpen, mocht je nog een keer.

Gratis.

Precies zo – deels angstig, deels opwindend – voel ik me in het turbulente vliegtuig. Met een oog half open zie ik een steward op zn knieën zittend in het gangpad, met zn ene hand de stoel vasthoudend en met zn andere hand het eetkarretje. Zijn gezicht is, zoals dat hoort bij Aziaten, emotieloos. Door de piloot wordt nogmaals omgeroepen dat iedereen op zn plaats moet blijven zitten, ingegordeld, niet naar de wc mag en dat het eten voor de passagiers die nog niets hebben gekregen zo spoedig mogelijk wordt uitgedeeld. Ook moeten de 12 stewardessen beslist in hun cabine blijven, het licht wordt gedempd, gaat volop aan, en wordt weer gedempd. Het vliegtuig schudt. Ik knijp Nouke in dr hand en sluit mn ogen maar weer.

Ik stel me voor dat de piloot moet poepen, omdat ie – net zoals een aantal passagiers - een veganistische hindu-maaltijd heeft gehad. Toen we een paar weken geleden deze vlucht boekten, konden we kiezen uit een aantal maaltijdvoorkeuren:

geen voorkeur
westers
westers vegetarisch
islamitisch kip
islamitisch haan
aziatisch kip
aziatisch vega
hindustaans vis
hindustaans vis met graat
hindustaans veganistisch

Wij vinkten de aziatische vegetarische optie aan, maar om mij onbekende redenen krijgt Nouke die wel, en ontvang ik de hindustaanse veganistische schotel. Een bonenschotel met hoofdletter B: bruine bonen, sperziebonen, lange witte bonen met oranje stipjes, rode boontjes, bonen in een gele gelei, bonen en nog meer bonen. Ik eet ze allemaal op, inclusief een bak witte rijst. Lekker, maar het doet de angstzweet-lucht in de vliegtuigcabine geen goed. ;)
Stel je voor dat de piloot in ene moet poepen, zou er dan een co-piloot zijn, een echte en geen automatic cruise control of erger: een pop. Ik beeld me het laatste in en zie een pop ( v/18 ) met ventiel en dikke plastic armen de stuurknuppel bedienen. Ik lach hardop. Nouke vraagt wat er is, en ik wijs naar de steward die al enige tijd gehurkt tegen een stoel aan zit geklampt, nog altijd de bewegende eetkar in bedwang houdend. De passagiers voorin hebben nog steeds geen eten gehad en wij – in het staartstuk – zitten al uren met een tray met etensresten voor onze neus in een bedwelmende roes van okselzweet en bonenscheet.

Diep in me ontstaat de hoop, vanwege de aanhoudende turbulentie, dat we een tussenlanding Moeten maken, op Lost Island bijvoorbeeld. En nog dieper rijst de vraag of mijn schilderij nog klopt.

Of mijn schilderij nog klopt? 'Welk schilderij' zal de oplettende lezer zich afvragen. Well, dat Schilderij van je Leven, beste lezers. Schilder je dat zelf of houden anderen de penselen voor je vast? En wie zijn dan die anderen: je cultuur, je buren, je ouders, je religie? Een dagelijkse nadenker voor ondergetekende (‘Laat je Leven niet bepalen door bestaande conventies en verwachtingspatronen, maar Schilder zelf’), maar daarover later meer..

Voor nu, Bali rules.
Na 27 uur reizen (waarvan nb 2 uur in de rij voor een visum), Sanur snel bezocht en zojuist aangekomen in Ubud. Voor het thuisfront, we slapen in: Candra Asi op Jlan Hanoman nr 43.

X AE