Busreizen in Noord-West-Vietnam

het beloofde BUSverslag ! :)

In elke stad, dorp, eenstraatsgehuchtje passeert een lokale bus. Soms is er een busstation, soms steek je je hand op. Het busstation is een stoffig terrein, met wc, kraam om wat te eten, bussen in allerlei maten van 'onze' NLse stadsbus tot minibusjes, Russische modellen (oud, uitgeleefd, kapot gescheurde bankjes, stofjes die ooit gordijntje waren, troep/zooi op de grond), Koreaanse nieuwere (met evenveel zooi op de grond, betere motor, sneller ook).

De bussen rijden altijd tussen twee plaatsen. Vanaf Sapa wilden we naar Lai Chau, daar overnachten, dan verder in Lokale Bus naar Dien Bien Phu (bijna Laos-grens).
Gelukt! Maar hoe!
Dit NO-Vietnamdeel heeft slechts twee wegen, de 6 en de 12. De 6 is verhard, ongeveer 3 meter breed, slingerend. De 12 is 3/4 verhard, veel keien op de weg, 3 meter breed ooit, zeer stoffig ook, afbrokkelend asfalt, als al asfalt anders bruinrode stof op de weg. Naast deze twee 'geasfalteerde wegen' zijn er tig paadjes, alleen voor voetgangers toegankelijk vanwege de smalte. De 6 en de 12 slingeren ('haarspeldbocht' zou een eufemisme zijn..) omhoog, dan weer kilometers omlaag, soms door dorpen en dorpjes, dan weer door Niets, alleen maar plant en de 12. Dorpjes gebouwd op palen, dorpjes van stro, dorpjes in felle kleuren. Onder ons de Zwarte Rivier, die modder van kleur is en soms meters breed en wild, dan weer vrijwel opgedroogd en alleen maar kei. Zelfgemaakte hang-'bruggen' erover heen.

Tot zover de beschrijving van de omgeving :)
Dan de Busritten, ritten in meervoud ja. We stapten drie keer over. Namelijk de eerste bus (type Russisch, nog een wonder dat we deze bus haalden, nl. kleur uitlaatgas: zwart) brengt ons weliswaar naar het gevraagde Lai Chau, maar er blijken er twee te zijn..juist.
In de bussen zit 4 man personeel: (1) Chauffeur, deze heeft als enige taak de bus besturen (en om de minuut claxoneren) tussen de twee plaatsen en op zn tandenborstel letten. Deze hangt in een tasje/bakje naast Chauffeur, wrs slaapt Chauffeur ook in de bus. C's stoel staat niet in de relaxstand, maar C zit bijna OP het stuur, (2) Klantenopppikker, deze heeft als taak bij elke dorp de busbestemming + bedrag te roepen, Bus rijdt langzaam verder dan, C claxoneert voortdurend, soms snellen er mensen toe, sommigen mogen mee, anderen niet (te veel zakken rijst bij zich bijv.), (3) Geldman, zijn taak is alles wat met geld te maken heeft te regelen: tanken, onderhandelen (VOOR het instappen) mbt busprijzen..iedereen lijkt een ander bedrag te betalen, (4) Bijrijdertje. Hij is de jongste en knapt alle overige klusjes op, draagt bagage (zeer veel, iedereen neemt zn hele hebben en houden mee in Bus: rozen (wij krijgen er een), appels (wij krijgen er twee)), steekt een sigaret op voor C, neemt post aan van langs de weg staande dorpsbewoners. Sommige dorpsbewoners gaan nl niet zelf mee op Bus maar geven wel hun post mee. Deze brieven verdwijnen onder een geplastificeerd matrasje voor in Bus, etc.

Wanneer we aankomen op het busstation van Lai Chau 1, blijkt dit het verkeerde Lai Chau te zijn. Er is een wc (smerig gat in de grond), eettentje (niet geprobeerd: zelfde schoonmaakster als wc/ wij hebben zelf nood-eten bij ons (bananen en chips en water en Franse kaasjes uit Sapa!). We 'discussieren' (lees: gebarentalen, niemand spreekt ook maar één woord engels) over waar we zijn etc. Dit gebarentalen gebeurt achtereenvolgens met (1) Chauffeur die aangeeft dat we er zijn (Oh?), (2) Geldman die zegt dat we er echt zijn en nu kunnen eten, (3) locals op brommers die ons overal naar toe willen rijden, terwijl we er toch al zijn??, (4) plaatselijke bus-dame met onduidelijke functie die ook zegt dat we in Lai Chau zijn en dat er nog een Lai Chau is (aha!) maar dat dat nog 108km verder is. Weer in een Bus dus, nog uren hobbelend. Ditmaal in Koreaanse Hyundai Bus (althans dat beweren de automerk-stickers, maar -blijkt later- die stickers met alle mogelijke merken, die zijn Overal te Koop, voor weinig rijdt je in een BWM of Porsch), met wederom 4 personeelsleden en veel passagiers en nog meer bagage. Iedereen hangt tegen iedereen aan.

Lai Chau zelf is Rust: 1 straat groot, iedereen kijkt naar twee witte gezichtjes, niemand roept, niemand dringt aan om ons iets te verkopen, :),zeer prima hotelletje (zie vorig berichtje) waar we veel eten, katjes aaien en Slapen terwijl we allerlei dieren horen knagen aan de houten op-palen-huisjes waarin we slapen :/

Volgende dag weer met de bus. Eerst ik 2km op motor naar het Busstation, Nouke met busje zelf (te lang chaotisch verhaal :))
Anyway..wederom met ingeslagen eten en water in een krappe minibus. Zie voor je: op eerste rij zitten C met twee passagiers, daarachter terwijl C nog dichter op het stuur kruipt, ligt een plastic matrasje, daaronder verdwijnt dan die post, en erop gaan twee cd-meisjes zitten. Naast het zitten, hangen, liggen zij ook, deels ook tegen C aan en zorgen intussen voor de muziek in de bus.

Zing hard en schel mee: xo wooo ho xo co wo do ho xoo xo wooo ho xo xo wooo ho xo vxo wooo ho xo xo wooo ho xo xo wooo ho xo xo wooo ho xo xo wooo ho xo xo wooo ho xo xo wooo ho xo xo wooo ho xo xo wooo ho xo xo wooo ho xo xo wooo ho xo xo wooo ho xo xo wooo ho xo xo wooo ho xo etc..

Daarachter zijn stoelrijen met aan 1 kant 1 stoeltje en aan de andere kant 2 stoeltjes. EN! Aan de 2-stoeltjes zit een uitklapstoeltje bevestigd waardoor het gangpad eigenlijk verdwijnt daar zitten dan de uitklapstoelen. Godzijdank zitten we op de eerste 2+uitklapstoel en kunnen we onze benen ook nog ergens neerzetten. Direct na vertrek kotst mevrouw 1 in een zakje, direct daarna kotst een kind in de handen van zn moeder en meteen daarna rochelt nr 3 uit t raam. Nr 3 zit naast Nouk en ook kotsende personen 1 en 2 zitten om ons heen. Wij vrezen dat ze onze sterke zweetlucht (herinner: we hebben nauwelijks kleding bij ons en tis 35 graden en geen airco) niet zo aangenaam vinden en dat dat kots-neigingen opwekt, de hele reis door..

Door prachtige berglandschappen, omhoog, omlaag, hangend tegen mijn lief aan. Af en toe stoppen we. Soms op ons verzoek: wij laten dan het onuitspreekbare woord voor WC zien dat in ons reisbijbel geschreven staat. Amper 30km per uur, stenen ontwijkend, honden ontwijkend ook, prachtig uitzicht, geen niet-Vietnamezen te bekennen (ow jawel! 1 Australische fietser, zwoegend..) Uren hobbelen :) en na nog meer uren aankomend in Dien Bien Phu. Trotter beschrijft dit als 1 lange Amerikaans-achtige zeer brede straat. Dat klopt. Hoge bouwvalletjes, daarachter direct de uitgestrekte rijstvelden, typisch zeer hoog en zeer smal hotelletje, zeer veel van prijs afgehaald, thee inbegrepen. Heerlijk gehuchtje (Trotter beweert anders). Zo Echt Vietnamees. Iedereen kijkt, niemand probeert te verkopen, zeer zeer lage prijzen, vriendelijke mensen, een enkeling kent 1 woord Engels (hello!) en roept dat. Leuk :) Oh ja! We zijn zwaar door onze dongs (Vietnamese munt) heen, en bij de bank in Dien Bien Phu kunnen we onze dollars tot overmaat van ramp niet wisselen..de bankbediende kent echter wel iemand die wel wat wil wisselen. Laat zn bankloket even voor wat t is en loopt mee naar een kennis van m, een juwelier die tegen een zeer gunstige koers (zonder 1 woord te wisselen) dollars tegen dongs ruilt.
Hij Blij.
Wij Blij. :)

We hebben genoeg geBUSt, en besluiten te vliegen. Enkeltje door de lucht Bien Dien Phu-Hanoi is 23 euro. www.ns.nl laat zien dat je daar nog niet eens voor in Groningen bent.
Vliegveld stelt helemaal niets voor en binnen 45 minuten in een Russisch model (zeer grote propellors, absoluut geen demping bij t landen) staan we weer in Hanoi waar we met twee Oostenrijkse backpackers een taxi delen naar t centrum na wat onderhandelgedoe. Gisteravond en zo meteen weer slapen we in Darling Travel Guest House. 33 Hang Quat. 0084-048269386.

Vervolg? Buskaartje gekocht voor morgenochtend naar Ninh Binh, een kleine 100 km ten zuiden van Hanoi. Wrs een nachtje slapen daarzo. Er is een National Parc (Cuc Phunong) dichtbij, gaan we kijken of we daar vervoer naar toe kunnen krijgen!

Dikke kussen van ons!
EA :)