Go South, life is peacefull there

Trouwe Lezers, was dat afkicken?? Voor ons wel! Wat zijn wij Westerlingen verwend met 24/7 electriciteit, stenen huis, riolering, koelkast, wasmachine, schoon water, asfaltwegen.

Go South, life is peacefull there.
(met dank aan Pet Shop Boys' Go West)

Nederland lijkt in geen enkel opzicht op Zuid Laos*

* Zet koffie, nestel je achter je pc, dit wordt een lang lang...verhaal ;)

Het Zuiden van Laos heeft een viertal stadjes, veel dromerige dorpjes, wat verharde wegen en overheersend in dit gebied de Mekong rivier en haar 4000 eilanden. Deze Mekong stroomt vanaf haar bron in Tibet ook door Pakse naar Champasak. Een rivier die rustig lijkt, maar op sommige plekken draaikolken heeft, 2 km breed is en ooit heeft er tussen P en C een lokale boot gevaren. Nu de enige Zuidelijke weg, de 13 geasfalteerd is, vaart er een kano-ding, waar we vanaf P naar C op mee varen met een tiental andere backpackers. De tocht over de Mekong in deze mini-schuit duurt bijna twee uur, en onderweg is het stil, zeer stil -bij gebrek aan andere varende voertuigen of dorpen. Soms passeren we er eentje, een paar paalhutten, wat spelende kinderen in het bruine M-water, maar het grootste deel van de boottocht voelen we de tropische zon en horen we niets -behalve het tegen de boot aan kabbelende water.

Champasak is onze eerste bestemming (www.champasak.com). Een beschrijving van dit dorp 10 Jaar Terug zal precies zijn als een beschrijving van dit dorp Nu of een beschrijving Volgend jaar: geen telefoon, een enkel busje, geen auto's, tig fietsers, heel vroeg in de ochtend wanneer het op zijn koelst is staan vrouwen net geslacht en geplukt dier te snijden langs de straat, met een weegschaaltje voor de verkoop. Champasak heeft 1 straat, paralel aan Mekong, deels verhard, andere delen rode stoffige aarde (enkele "witte" huizen van ex-prinsen zijn rose van de opwaaiende rode aarde). Daar waar kuilen in de weg zitten, wordt gloeiend hete asfalt gestort vanuit een emmertje. Kiezeltjes erop en klaar is de weg. Kinderen prikken met een stokje in het hete asfaltdrapje.
Over Heet gesproken: dit tijdloze dorp is een 24-uurs sauna. De temp daalt ook 's nachts niet onder de 30 graden. We slapen in een Guesthousje gebouwd bij een familie voor in de tuin tegen de absurd lage prijs van $1,50 voor een kamer. Het badkamertje (zie voor je: gemetselde ´badkuip´ die continu gevuld is met water waar je niet in behoort te gaan zitten (je zou niet willen als je de kleur van het water ziet) maar waar je het water over je heen schept met een plastic emmertje delen we. Er zit ook een ´douchekop´ voor westerse gasten, waar via allerlei slangen en kabeltjes Mekongwater uitkomt. Tijdens elke douche (koud straaltje) spoelen we onze zweet- en rode stof shirtjes mee uit, ze blijven stijf staan van het vuil.
Onze kamer heeft ook een vol met losse draden hangend electr.kastje..handig voor onze cameraoplader nu we zijn compleet zijn losgeslagen wat fotoos** maken betreft.

**Over dat fotoos maken. In de niet-digitale camerawereld toen we nog naar t Kruidvat fietsten met 3 rolletjes van 36 vertelde die fotoos slechts fragmenten van een reis. Wanneer we terug zijn, willen we zoals altijd wel weer een dagje fotoos kijken. Geen 3x36 fotoos meer, maar een compleet fotoverhaal nu.

De guesthousjes-eigenaar verhuurt ook fietsen waar wij dankbaar gebruik van maken en tussen in uniform geklede schoolkinderen 's ochtends zeer vroeg naar de bergtempel (Wat Phu) fietsen. Rijstvelden, vleesverkopende vrouwen, nieuwsgierige blikken overal, en Heet, 15 km lang warm en zweet.

Wat Phu is een van de highlights uit de Holy Planet, ons stoffig reisboek. Nu vermijden we uit principe zoveel mogelijk van die highlights..je ziet er voornamelijk Toeristen (witte sokken, grote camera's, Beversportoutfit zo uit de catalogus..), maar hier in tijdloos Champasak kan toch geen toerist of erger: bussenvol, te vinden zijn..zo denken wij.

Wij denken het juist :)

In alle stilte bezoeken we een van de grootste tempelcomplexen van Laos. Puur, omdat het Is zoals het Was: begroeid, deels ingestort, een enkele monnik, sterk ruikende bloembomen van honderden jaren oud, trappen uit de 5de eeuw bestaande uit zeer smalle en dan weer rotsblokkige treden, een mix van Boeddisme en Hindoeisme, veel Shiva, Ganesh en Boeddhabeelden. Erg erg mooi deze bergtempel, tegen een bergwand gebouwd, eeuwen geleden, statig ergens ook vanwege de koninklijke hoogte.
Indrukwekkend. En we blijven er tot vroeg in de middag uren zitten, deelwordend van de omgeving, bedwelmd door de bloemengeur, grimlachend om de snelbezoekjes van enkele toeristen, dromerig uitkijkend over het tempelcomplex, de Mekong meanderend en een groot ondoordringbaar woud in de verte.
Stil zitten, Ervaren..de wereld draait toch wel door, fluistert een stemmetje ergens diep.

Hopelijk wordt dit mooie bouwwerk geen toeristen/opentoer/bussenvol-plek.

Verder is er niets in Champasak- dus zijn wij voornamelijk al liggend in een van de drie eettentjes te vinden, op een veranda boven het Mekongwater op een soort van tafel.
Een soort van tafel?
Je ziet die dingen overal in Azie: een tafel maar dan op lagere pootjes met een rieten doek erop bevestigd en daar ligt de gehele bevolking zo'n beetje dag en nacht op, naar een enkele voorbijganger te kijken. We hangen drie dagen in Champasak, eten een Rijst en drinken een Bier en turen naar de toeristen: ze komen, checken in, scheuren in een busje naar de bergtempel, scheuren weer terug, checken uit, verlaten Champasak voorgoed. Ze kijken niet naar de andere ook mooie tempels, ze kijken niet naar het alledaagse leven van de Champasakkers. Jammer.

Ons besluit om de volgende dag naar Don Knong (Don=Eiland) te gaan, verandert op slag wanneer we een A4-tje met een kopietje zien van een bungalow aan t water. Die bungalow blijkt op een eiland te staan aan de overkant van Champasak. Het eiland heet Don Daeng en heeft geen toeristen, er is geen reguliere bootverbinding naar toe, geen drinkwater ook, maar wel: door de eilandbewoners in beheer- een dorpsguesthouse. We overleggen met drie woordjes en willen wel, naar zo'n niet-toeristisch eilandje :) Een bootje voor de overtocht over Mekong is snel geregeld bij de 'VVV' (zie voor je: een houtenpaalhuis, petanque-spelende oude mannen ervoor, het VVV-meisje kijkt naar het petanque-spel, ze heeft al 8 jaar geen klanten meer gehad..maar wat niet is kan nog komen, moet zij gedacht hebben..en jawel..! zowaar 2 backpackers die naar een eiland willen!)
Op een kano-met-motor (een van mijn favorieten: een wiebelige) steken we met een 'kapitein' op blote voeten en compleet gescheurde kleding aan, de rivier over.

En dan?

Daar waar geen toeristen komen, Kijkt de lokale bevolking vooral. Zij komen niet naar je toe. Ze staren. Wij staren wat terug en tonen hen de kopie met het dorpsguesthousje..zij wijzen. We lopen een km of wat over een zandpad geheel in de schaduw van een kokosnotenbos, met een aantal 'dorpjes' (een houten/rieten huis of 10,15), afgezet met hekjes van bamboo, nieuwsgierige blikken vanuit de paalwoningen, geen verkeer, enkel voetgangers (wij 2-en, de rest zit voor de hut. Zitten is de nationale sport van Laos).

Waarom wordt t ene eiland een backpackers-paradise, en zien de naburige eilandbewoners, zoals dit Don Daeng, nooit westerlingen?
Sabadii, sabadii (goeiedag), roepen de bijna allen blote kindjes.
We vinden zowaar het dorpsguesthousje. Er is slaapplaats voor 10 personen in 2 houten bungalows op palen, op t strand, tegen een van de dorpjes aan. Na wat gebarentaal, niemand spreekt Engels, wordt hen duidelijk dat wij willen overnachten op t eiland.

Het vrouwelijk deel van de beheerders komt in Actie: ze veegt de paalwoning, ze spreidt rieten kleden uit in onze kamer en op een zeer ruime veranda, matrasjes erop, schone kussentjes, een muskietennet erboven en ze verdwijnt de paalwoning-keuken in. Ik knik zeer tevreden :) Het feminisme is nog niet doorgedrongen hier ;) Uit de mini-keuken (1 bij 1 meter met een pan boven houtskool, en herinner: het eiland heeft geen drinkwater of electriciteit) tovert zij een heerlijke maaltijd: pittige mekongvisjes, rijst, familie van de courgette maar dan anders, fruit, gekookte thee. Wij eten zittend op 1 van de rieten matten Alles op terwijl de beheerders toekijken en tevreden knikken wij (bij gebrek aan een wederzijdse taal) met zn vieren naar elkaar.
Het mannelijk deel van de beheerders is onze gids, maakt ie duidelijk. Het kost ons een uur om hem duidelijk te maken dat we op dit mini-eiland met 3 en een half zandpad echt niet verdwalen en bovendien willen we met zn tweeen ronddwalen*** en verder niets doen behalve slapen en lezen en (wij knikken en wijzen grijnzend naar de paalwoning-keuken) eten. We regelen wat tijden om te eten (wijzend op mijn horloge, waarbij zij afgeleid worden door t kompasje en niets nog duidelijk is :)), bekijken twee dorpjes en gaan ervan uit dat de andere dorpjes kopieen zijn, en vallen op de veranda in een Diepe Diepe slaap. Wij badderen wederom op zn Laotiaans: met emmer water. Rond 18u stappen we fris gewasen in bed. Dat 18u klinkt wellicht wat vroeg, maar na zonsondergang is er geen leven meer in Laos. 18u (zonsondergang) is bedtijd, 6u (zonsopgang) is tijd om op te staan. 's Nachts horen we buiten en in onze paalwoning geritsel, geknaag etc. Buiten is het meer dan donker. In ons land is dat zo onvoorstelbaar, totale duisternis: altijd brandt er wel ergens een lantaarnpaal of een boerderijlichtje.

***dat moet vreemd zijn voor Laotianen. Dat wij met zn 2en willen zijn. Zij zijn zelden alleen, altijd met groepjes, alleen is zo zielig, waarom zou je alleen willen zijn als je ook met familie en vrienden kunt zijn.

Een aparte ervaring..
De volgende dag willen we naar Don Det. De eilandbewoners (lees: Alle) eilandbewoners grijpen hun kans om mee naar het vaste land te varen, zodra wij een kano betalen -alles gaat mee: fiets, pakken rijst, dieren. Op t vaste land nemen we een tuktuk met een record-aantal personen, 14 maar liefst, waarvan twee bij Chauffeur op stoel zitten. Om de versnellingspook te bedienen moet hij een acrobatische truc uithalen.

Onze reisbijbel vermeldt dat we op de 13 ´iets´ dienen aan te houden richting het zuiden. Er zijn nl. geen afslagen, zijwegen of afritten. Alles op de 13 ri het zuiden gaat onze kant op. Er staat een mini-vrachtwagentje met felle kleuren, geen raampjes maar spijltjes, zo'n 10cm brede bankjes volgeladen met rijstzakken waarop wij liggen. Met ons mee reizen ook: vuilniszakken chips en vuilniszakken noodles. Een grimlach verschijnt op onze gezichten; de mini-vrachtwagen vervoert nl. ook kratten vol met Bier en een doosje met het opschrift ´eendenwiskey´ (onmogelijk door de douane te krijgen). Gedurende de 2 uur durende zacht hobbelende rit (rijst ligt lekker!) bidden wij tot Onze Goden: laat deze Bierwagen aub stranden, laat alle vier de banden van de Bierwagen springen, zodat wij niet alleen het vele bier en de chips kunnen proeven maar ook de E-whiskey.

Helaas de Goden hebben andere plannen: in Ban Nakasan, bijna Cambodja, mogen wij op een gammele kano met 14 andere backpackers richting Don Det, een van de eilandjes waar itt Don Daeng het toerisme wel een grote inkomstenbron is.
Hum hum...ons humeur slaat lichtelijk om: al is het maar de illusie, wij willen altijd graag het idee hebben dat een eiland voor jezelf is.
Dus: in 7 talen, waaronder het Hellimonds, roepen wij dat er giftige slangen in de Mekong zitten, dat het bier er op is, dat er geen zeepaardendrank te krijgen is, dat er geen deuren voor de hurkwctjes zitten en dat je terug moet zwemmen.

Maar niemand snapt wat wij bedoelen, wat wij Echt Bedoelen.

Op het autoloze, asfaltloze, rioolloze en electriciteit tussen 22.00-19.00 u -loze eiland gaan de backpackers rechtdoor, wij slaan meteen rechtsaf, nestelen ons in een mini-bungalowtje (het 2 pers.bed past precies met 5 cm loopstrook nog), hangmatten, veranda boven Mekong.
Wij zijn Blij
Zeker nadat (1)wij onze buikjes hebben volgegeten met nasi, (2) wij ons nestelen met mp3, boek en Lao bia in de hangmatten en (3) ons hart even stil staat wanneer wij de bungalowprijs horen.
Trouwe Lezers: voor 15.000 KIPjes, da's iets minder dan 1.25 euro slapen wij romantisch onder de klamboe.

Wat wenst een mens nog meer?

De verkiezingsuitslagen weten natuurlijk!

Zing nogmaals mee: "Go South, life is peacefull there"

Op een ander deel van het mini eiland zien we nog Romantischere en Verlaten Bungalows met Prive terras boven Rivierstranden genaamd Mr Tho. De kleine familie (Ning plus man, baby en schoonouders) zorgt voor het eten.

Wat doen wij zoal? Wij imiteren gedurende ruim een week de locals:
- slapen in hangmat
- verplaatsen nauwelijks (40 graden)
- halen bier bij Ning
- wassen onze stinkende kleding met Mekong water
- "douchen" met Mekong-water
- slapen buiten op matrasjes onder sterren
- bekijken dorpsleven
- verkennen het naastgelegen eiland Khon per fiets
- en zodra het zes uur is en de electriciteit aanspringt klikken wij op de blauwe internet E. Onze hartjes slaan even een slag over wanneer we jullie berichtjes zien :)
- snel aan thuisfront laten weten waar we zijn op deze aardbol EN een blik op de exotische verkiezingsuitslag werpen. Wat een chaos! Wij zijn blij voor SP. Coalitie vorming wordt een onmogelijkheid schatten wij zo in vanaf Don Det?

Kortom: een heerlijke Weg van de Wereld-10 dagen gehad, nu terug in Pakse. Morgen dagje Tat Fan. Morgenavond nachtbus naar Vientiane.

Tot zover: uw verslaggevers vanuit Laos.
AE xx

ps: wij hebben onze teenslippers aan de paalwoning gezet in de hoop dat de goede Sint langskomt (andere Nederlanders vonden onverwacht twee Nederlandse boeken op hun veranda).
Sinterklaas Kapoentje gooi wat in mijn schoentje. Gooi wat in mijn slippertje, dank u Sinterklaasje!