Wiebelende Arm & Zeepaardendrankje !!!

Kinderen onder de 12 jaar worden geadviseerd niet mee te lezen ;)

Zijn we weer: in Ninh Binh terug van het mooie Cuc Phuong National Parc: we zijn erg blij met zoveel leuke berichtjes van jullie!
Hier weer een verhaal van de 'enige echte schoondochter die inmiddels 36 (!) is. Ik kan t nauwelijks geloven, 36! Ik voel me veel vaker een spelende kind nog :)

Vietnam heeft 13 nationale parken, waarvan o.a. het eerder bezochte Cat Ba Island er eentje is. Ditmaal wilden we naar Cuc Phuong. 22.000 hectare groot en niet te bereiken met een lokale bus, zo vermeldt onze grote vriend de Lonely Planet. In Ninh Binh vragen we bij wat hotelletjes en restaurantjes 'wa da moet koste' zo'n ritje per moto-taxi naar het parc. Varierende prijzen, en we willen ook nog eens terug en moeten dat uitleggen/gebaren ook. In het parc zelf is nl geen telefoon, behalve de postduif.
De ingang van het parc is zo'n 45km ten noordwesten van Ninh Binh, het midden van het parc, waar we willen slapen in een houten huis/koud water douche/stilte, is zelfs nog eens 18km verder het parc in. Helmpje op, backpackje voor tussen benen van nul woorden engels sprekende moto-chauffeurs en achterop t motortje. Snel, spannend, prachtige rijst- en ananasvelden, drukke wegen met toeterende bussen, rustige paadjes door dorpjes, dan Cuc Phuong!
Toegangskaarten kopen, spotgoedkoop, nauwelijks (handjevol) westerse toeristen. Paspoort* inleveren.

*Over het paspoort: elke vietnamees die iemand bij m thuis/hotel/guesthousje laat slapen dient exact te weten wie diegene is die bij m thuis mooie dromen heeft. Exact, dus paspoort inleveren. De plaatselijke politie kan er immers elk moment om vragen.

Vervolgens te motor 18km door subjungle over 1 eenzame slingerende weg, met geen rechts- of linksafslag.

Well, we slapen midden in t parc. Voor de niet-buiten-europa-reizende lezers: sommige van die national parcen zijn zo groot als ons Eigen Nederland.. Geen Helmonds stadsparkje dus met een stadsvijvertje...maar wouden, oerbos, ondoordringbaar, kamerplanten zo hoog, 1000-jarige bomen, slingerwandelpaadjes, veel klimmen, grotten(!) met meerdere ondergrondse kamers..donker, zaklampje mee..grotten en gangenstelsels waar je in NL helemaal n-o-o-i-t in zou mogen zonder anderen/gids. Geen cultivering: alles groeit, bloeit, valt op en over elkaar heen en groeit vrolijk door. Ook dieren: alhoewel nauwelijks gezien, zij ons vast wel..: slangen (tig dode, en ook slangenvellen), sprinkhanen (formaat: drie dikke wijsvingers, meer dan een miljoen schat ik), vlinders (prachtige kleuren en formaat), luipaarden (gehoord 's nachts, of was t toch een poesje?), enge hond (levend itt de marktjes waar we ze zagen liggen met huid nog en al flink wat vlees afgesneden). Fotoos volgen daar waar sneller internet is!

En! RUST! Weg van de voortdurende claxonerende brommertjes en 24/7-handel.

Ook al zou je naar links of rechts willen in deze subjungle, al zou het je grootste wens zijn, het kan gewoon niet: zo dicht begroeid is alles.

Rond 20u naar bed, electriciteit is dan even werkend 's avonds. Elke dag exact hetzelfde eten in een mini-eettentje.
Ontbijt: pho (noedelsoep met paksoi) en lemonthee. Lunch: chips of tweede noedelsoep en thee/water. Diner: tofu in tomatenspul, rijst, paksoi, pinda's, augurkjes, gebakken ei en lemonthee. Erg lekker. Vietnamezen zijn nooit dik. Met zulk gevarieerd eten en het motto 'eet naar behoefte, nooit naar gulzigheid' is dat ook onmogelijk.

Op dag twee (van de drie) lopen we ruim 15km, op en af berg, klim naar grot. We draaien om, niet omdat we moe zijn, maar vanwege hond nr 3. Hond nr 1 blafte en gromde en gezien nergens een links- of rechtspad, snel doorgelopen. Daar stond direct hond nr 2, zonder halsband, verkleed als een zwarte lassie-wolf. Geen terugweg mogelijk. Nr 3 blafte, gromde dreigend, stond midden op de enige weg..uit Pure Angst omgedraaid.

Nu is in elke land waar ik gelift heb een Lift gratis. Da's ook het idee achter een Lift. In Vietnam gelden andere (dollar-)regels. Na wat onderhandel met een motorijdertje, besluiten we te lopen en hopen op een passerende auto. Die is er snel. We maken het volgende gebaar (doe mee!): steek je rechterarm naar voren uit, horizontaal 90 graden, laat m een cm of 15 zkken. Beweeg je hand wiebelend van links naar rechts en ook tegelijkertijd op en neer. Je bi- en triceps wiebelen ook mee. De betekenis van dit gebaar (je ziet het Turken ook vaak doen): kom eens hier, stop eens, hier jij. Kortom: aandacht. Daar waar Wij Nederlanders de kromme wijsvinger gebruiken om iemand naar je toe te laten komen, gebruiken de Vietnamies de Wiebelende Arm.

De wagen met donkere ramen stopt. Er zit een Chauffeur in en achterin een stelletje, circa 45 jaar. Zij: sjiek bloesje, rechtop zittend, netjes, bescheiden, 0 woorden engels. Hij: hangend, 0 woorden engels, netjes gekleed, halflang haar a la Japanse kunstenaar en blote voeten, tenen die uit elkaar staan als bij een baby die iets probeert vast te pakken :)
Nouke gaat voorin, ik pas maar net naast hangende man op de achterbank. Rijke lui zo te zien.
Waaraan zie je dat eigenlijk dat iemand veel geld heeft? Niet aan merkkleding, die kan iedereen (nep) kopen.

In Vietnam is rijkdom te zien aan o.a.
(1) een lange pinknagel (lange nagels betekent dat je geen arbeider bent, dat je niet met je handen hoeft te werken),
(2) Amerikaanse merken als CocaCola en Marlboro zeer opzichtig gebruiken,
(3) white-wash-cremes gebruiken. Vietnamies willen absoluut NIET bruin worden. Bruin zijn, betekent dat je op het land werkt. Vietnamies dragen daarom bloesjes met daaraan vast gestikt een soort sjaaltje, een mondkapje, een bril, lange handschoenen en gebruiken -als ze t kunnen betalen- een creme die je huid blank maakt. Hele schappen vol in de winkeltjes!

Anyway. We krijgen een lift dus.

In de auto staat een fles, aangebroken met een dier erin.

Een korte uitleg daarover :)
In winkels en hotels zien we grote inmaakflessen staan, met een kurk en een klein kraantje onderaan. In deze fles zitten slangen (meestal), maar ook vogels, hondjes, muizen etc. Zie de biologieklas voor je met dieren op sterk water. De Vietnamies geloven heilig in de potentie-verhogende werking van slangensap. Alleen de mannen drinken t spul overigens. Vrouwen drinken bijv. een smerig ranzig rijsttroepje met lichte alcoholsmaak (we moesten t proeven in een H'mong-bergdorpje waar we naar toe liepen en liepen en liepen en liepen..= ander verhaal!)
In deze auto staat een fles. Ik wijs ernaar. Spijt meteen! Ik mag best een slok drinken. Er zit ook een dier in. Oeps!

Een ZEEPAARDJE!!!

Geheel intact. De vrouw doet nog anderhalve poging om in t flesdopje een borrel in te schenken, maar door de slingerweg lukt dat niet...de hangende man gebaart dat ik een slok uit de fles mag drinken.

Ik kijk.

Ik denk niet na.

"Maak de keuzes in je Leven met je hart, niet met je hoofd", een van mijn motto's, vergeet ik even voor t gemak.

Ik zet de fles aan mn mond. Ik vrees dat ik het zeepaardje zal inslikken.

Slik.

Sterk spul. 50% alcohol staat er groot op de fles en daarnaast staat een zeepaard getekend.

Nu Nouke nog. Slik. Ik ben al half misselijk en maak mezelf wijs dat ik een beetje wagenziek ben ;) en voel een lichte neiging opkomen het Ave Maria te zingen, maar ik ben de woorden vergeten..

Tralalala

Nog 10 minuten in de wagen. Het zeepaardje schudt in de fles. In wil in ene heel graag Wandelen. Zeepaardjesdrank, wat je toch niet meemaakt tijdens een Lift. Is het wel een Lift vragen wij ons af tijdens de 'lift'. Je weet t niet in Vietnam. De vrouw, die in ene naast me zit, de man is als een poes onder dr doorgekropen naar een rokers-plekje aan t raam, de vrouw dus maakt namelijk in een keer een vredesgebaar, een soort V-teken. Wat bedoelt ze in hemelsnaam? Wij weten t niet? Misschien bedoelt ze het geldteken? We doen alsof we er niets van begrijpen. De vrouw geeft me een hand, alsof ze niet in de gaten had dat ik al een kwartier in de auto zit en ze me ineens ziet zitten en zich voor wil stellen. Ik moet heel hard lachen.
Vreemd volk die Vietnamies.

Well, bij het uitstappen blijven we nog 10 minuten bij de wagen hangen, geen idee of het V-teken wellicht een dollar-teken was. We nemen geen afscheid (zie eerder bericht: dat doen de V's niet, alleen als je dood gaat). Ze lopen gewoon aan, zonder verbaal of non-verbaal gedag. Dus lopen we gewoon aan. Voelt altijd weer vreemd.

:)

Intussen een prachtige tocht achter op de motor terug gehad door Tam Coc gebied maar dan t deel zonder toerisme. MOOI! Rijstvelden, vrouwtjes met hoedjes in bootjes.

Nu in Ninh Binh heerlijk gegeten en aan t wachten op de nachtbus naar Hue, duur 10 uur. Komen we morgenochtend aan!

tot dan!

E en A XX



ps. Jacq, we volgen t een beetje vanuit hier...wij willen JP NIET!
stemadvies. Jud: zet die nephandtekeningen op onze kaarten en ga aub stemmen voor ons in de Lier. Paspoort is toch niet nodig! Nadere instructies volgen :)